Takako Minekawa & Dustin Wong - Savage Imagination

Thrill Jockey

Het is inmiddels precies vier jaar geleden dat de eigenzinnige artrockformatie Ponytail de plaat poetste. Eén van de voormalige leden Dustin Wong timmerde sindsdien hard aan de weg met nieuwe muziek. Na drie albums in twee jaar tijd als solo-artiest had hij dat wel weer gezien. Zijn tweede samenwerking met Takako Minekawa markeert een volgende cyclus. Helaas lijkt de creatieve bron van de gitarist goeddeels opgedroogd.

Een jongen met sluik zwart haar, in simpele jeans en t-shirt, met een telecaster op een klapstoeltje, goedlachs gebogen over een batterij aan loop- en effectpedalen. Zo troffen we Dustin Wong aan tijdens een kortstondige Europese tournee in de zomer van 2013. Intrigerende, elektrisch geladen, haast transcendente optredens waren dat, waar Wong de nodige aandacht mee trok. Zo mocht hij het afgelopen jaar in de Verenigde Staten al voorprogramma's verzorgen voor psychedelische landgenoten als The Dodos en Avey Tare's Slasher Flicks.

En nu zet hij dus de volgende stap – zij het achterwaarts. 'Savage Imagination' is een tienkoppige draak van een plaat. Meteen al tijdens de eerste keer luisteren valt op dat de muziek van het gelegenheidsduo een stuk minder extatisch klinkt dan alles wat de twee voorheen uitbrachten. Het is lelijke, oriëntaalse kampvuurelektronica zonder ziel. Met name Wongs eerdere werk ademde altijd een zekere kinderlijke naïviteit en enthousiasme, maar wat hij hier met vocalist Minekawa (ex-vrouw van Cornelius) teweeg brengt is een degeneratie en klinkt ronduit infantiel.

 

Het album opent nochtans aardig met Pale Tone Wifi en Dancing Venus Of Aurora Clay, twee ritmische songs die speels in de richting van Animal Collective's klassieker 'Sung Tongs' wijzen. Meteen daarna gaat het eigenlijk al mis met Dimension Dive, een stuurloos drieluik vol onnavolgbaar kitscherige toeters en bellen. Dat deed Solex meer dan tien jaar geleden toch al een pak beter.

 

Dioramasaurus is mogelijk het meest exemplarische nummer: een logge beat die wordt dichtgesmeerd met een breed palet aan slechte, half uitgewerkte ideeën. Zelf noemen de twee dat "playfully intricate", maar wij achten het eerder nodeloos nerveus. Tegen het einde van het album wordt het niveau iets opgekrikt. Luminescent Earth Traveler is een lichtvoetig nummer dat met wat goede wil best vermakelijk valt te noemen. En tijdens het uptempo She He See Feel horen we godzijdank eindelijk eens een fatsoenlijke spanningsboog.

 

Toegegeven; zij die de dollemansritten van Ponytail een brug te ver vonden zullen in 'Savage Imagination' een betere soundtrack herkennen. Voor een heruitgave van Tekken, welteverstaan. Muziek die op zichzelf niet veel om het lijf heeft, maar die je rustig haar gang laat gaan op de achtergrond – bestond daar niet een woord voor? Meerdere zelfs; kitsch, muzak, een niemendalletje. Het kan toch niet de intentie zijn van Wong, die werd opgeleid aan het Maryland Institute College of Art, om als muzikant louter van decoratieve waarde te zijn?