Tamamryn - Cranekiss
Kemado Records
Een ding kan wel gezegd worden van Tamaryn: ze is een vrouw van de wereld. Wie geboren en getogen is in Nieuw-Zeeland, verhuist naar New York en typisch Britse muziek uitbrengt op een label dat Mexican Summer heet, profileert zich serieus als globalist. Op haar derde plaat ‘Cranekiss’ moderniseert ze haar etherische wavemuziek en frist ze wat gedateerde muziek op met een gedetailleerde elektronische finesse.
Toeval of niet – wie enkele letters weglaat uit deze albumtitel, komt snel op de band Cranes uit. Een hoge, spirituele echostem die regelmatig om zichzelf kronkelt en diep galmende gitaar- of synthesizerlandschappen zijn duidelijke parameters die Tamaryn met deze Britse dreampopband deelt. Al moet gezegd worden dat het gitaarwerk van rechterhand Rex John Shelverton door producer Jorge Elbrecht van Violens wel heel ver in de eindmix is weggemoffeld. Laat het van The Cure geleende riffje in een stevige groeisong als Softcore de uitzondering op deze regel zijn.
Grootste verrassing is echter de vaak nogal hip overkomende elektronica van pompende bassen en knisperbeats waarmee de ijle, holle songs stevige greep krijgen op de werkelijkheid. Rijk kleurende synthesizers geven stevig gas in een zelfs wat aan Madonna schatplichtig, poppy Hands All Over Me en het eerder aangehaalde Softcore mondt zelfs uit in een bonkend stuk discotunes en technogebeuk. Toeval dat beiden stevig erotisch geïnspireerd zijn?
Die evenwichtsoefening scoort echter even vaak niet dan wel. Vaak kunnen leuke echoëffecten of fonkelende klanken een nogal wankele songbasis niet verhullen. Tamaryn zit duidelijk het best in haar vel in meer slepende, lieflijke ballades als Keep Calling: een boodschap waar luisteraars omwille van het weemoedige karakter en de subtiel pingelende melodie graag gehoor aan zullen geven. Diepe triphopbeats zorgen hier voor een versterkend, in plaats van een verstorend karakter. Ook het heerlijke verdrinkmoment It Won’t Be Found waarbij Tamaryn zowel fluistert als hoog toezingt en een warme baslijn een noodzakelijke houvast biedt, is een muzikale vertolking van zuivere schoonheid.
Om echt indruk te maken, mist dit album verder een verhaallijn. Een voortdurend heen- en weer slingeren tussen up- en downtempo nummers die allen in dezelfde mysterieuze sfeer hangen, zorgt voor het verglijden van de aandacht. Het voortdurend teruggrijpen naar veel voor de hand liggende voorbeelden die al lang geleden heel wat meer indruk achterlieten, zal ‘Cranekiss’ dan ook niet verder helpen. Zonde, want dit is mooie muziek die in de kast van gothic- en shoegazerfans thuis hoort.