Tapes 'n Tapes - Walk It Off

XL Recordings

Toen ‘The Loon’ uitkwam, was het album eerder een curiositeit. Men bekeek Tapes ’n Tapes vooral met nieuwsgierigheid: benieuwd of zo’n bandje, dat naam en faam had opgebouwd op het internet, ook werkelijk iets waard was. Het debuut was opgenomen met beperkte middelen en klonk ook zo. Het had zijn charme. Maar ook nu is iedereen benieuwd. Benieuwd of ze hun succes kunnen bevestigen. 'Consolideren' heet dat dan, met een mooi woord.

‘Walk It Off’ heet hij, de klassieke moeilijke tweede. Het van je aflopen, dus. Alle ellende, pech en ander onheil vergeten, gewoon door te gaan stappen tot je hoofd helemaal leeg is. Hier zou nu een schitterend relaas moeten komen over de teksten van het album. Helaas, u zal zich tot Josh Grier zelf moeten wenden om daarin klaarheid te scheppen. Net als op ‘The Loon’ kan je alleen compleet kierewiete citaten als “I’m on trial / I’m on fire” (uit Le Ruse) uit 's mans teksten halen. Maar who gives a flying fuck? Wat maakt het uit dat je niks van de teksten kan maken als de muziek te gek is? En trouwens, iemand die een van zijn songs George Michael noemt, heeft al bij voorbaat een streepje voor.

Erg lang hebben Grier & Co wellicht niet moeten nadenken over wat ze met deze cd wilden: rocken als de beesten. De middelen die XL-recordings hen ter beschikking stelde, maakten het mogelijk om deze keer professioneel tewerk te gaan, een producer in te schakelen en meer dan één microfoon te gebruiken. En dat hoor je. Vooral de drums en de bas komen prima uit de verf. Zelfs in die mate dat de baslijnen (luister naar Time Of Songs) van Eric Applewick mettertijd door je hoofd blijven spoken.

Single Hang Them All was de ideale voorloper. Tapes ’n Tapes’ MySpace stond al een tijdje in onze favorieten, ook al was daar enkel dat ene nummer te horen. Die uitdagende gitaar, even later ondersteund door een tegendraadse bas in combinatie met hyperventilerende drums, grijpt je bij de haren om je onverbiddelijk mee te slepen tot het moment waarop het refrein explodeert in je boxen/koptelefoon.

Merk op dat het refrein pas op het einde van het nummer aan bod komt. Dergelijke onverwachte wendingen kom je trouwens wel meer tegen op het album: van aan metal verwante uitbarstingen (Headshock) tot een nummer dat steeds een versnelling hoger schakelt om uiteindelijk vreselijk uit de bocht te gaan (Demon Apple). Let in dat nummer trouwens ook op de volledig dwarsliggende toetsen.

We zouden het nog kunnen hebben over Conquest, dat Alexander als veroveraar doet verbleken, of over The Dirty Dirty, dat in al zijn monotonie geniaal is, maar we willen uw plezier niet helemaal vergallen. Ontdek liever zelf waarom u als liefhebber van pakkende indierock dit werkstuk niet mag missen. U zal zien: het loont de moeite.