Tartufi - Nests of Waves and Wire
Southern Records
Tartufi mag dan een naam zijn die eerder doet denken aan een nieuw soort pasta, toch kan je hem maar beter onthouden als een duo uit San Fransisco dat oor- en zinnenstrelende muziek maakt. Hun ‘Nests of Waves and Wire’ is alvast een plaat om diep bij weg te dromen. Soms klinkt het allemaal zeemzoet maar hier en daar duiken ook obscure en soms zelfs griezelige kantjes op. Muzikale sprookjes, wees maar zeker dat ze bestaan!
De titel Fear of Tall Giraffes, Fear of Some Birds doet kinderlijk aan, maar is meteen recht in de roos. De vrolijke start met veel belgerinkel krijgt al snel iets mysterieus door de donkere basdeunen en dreunende drums. Om te beletten dat het obscure de bovenhand krijgt, gaat het duo Angel - Gorman in de climax opnieuw over op luchtige xylofoonriedeltjes die ons vrolijk verder leiden. De lange donkere en opzwepende soundscapes laten Dot Dash in een sfeer van horror baden en de klagerige zang waarop Lynne Angel ons trakteert, doet daar zonder moeite nog een schepje bovenop zodat de haartjes in onze nek vervaarlijk rechtop gaan staan.
Op het eerste zicht lijkt een plaat met slechts zeven nummers nogal kort, maar waar zou je nog over klagen als je getrakteerd wordt op pareltjes van ruim twaalf minuten? En dan gaat het eens niet over het soort nummers die een instrumentale intro bevatten die tot meer dan de helft van de song gerekt wordt. Zo is Engineering een klein kwartier lang genieten. De opzwepende drums schieten de hele song in gang om dan met veel gitaargeweld tot rust te komen in een potje distortion. Vreemd én bewonderenswaardig hoe een duo erin slaagt om over te komen alsof ze zowat heel San Fransisco in een studio uitgenodigd hebben.
Engineering is ook wat ze met hun muziek doen. Ze houden niet vast aan de alomtegenwoordige songstructuur van herhalende strofes en refreinen, maar ze knutselen alles ingenieus in elkaar en spelen er hectisch op los tot alle melodieën uiteindelijk samenkomen in een bombast die het einde van elke song kenmerkt.
Lynne Angel en Brian Gorman lijken zich dan ook zeer kostelijk geamuseerd te hebben tijdens de opnames. Hun nummers vallen nog het best te omschrijven als wat je te zien krijgt in een caleidoscoop. Zo is Church of Hanging Leaders een heuse speeltuin vol melodische kronkels. Het geschreeuw hier en daar laat alles nog dat tikkeltje gekker klinken, om dan weer helemaal op te klaren tot een mooi geschapen geheel zonder al te veel uitspattingen. Want ook dat kan Tartufi. Hun songs moeten niet per se overladen worden door instrumentale snufjes en soms mag het er ook wat gewoontjes aan toe gaan zoals op System Folds. Hoewel dat niet lang blijft duren wanneer alweer een heel arsenaal aan pedalen, loopjes en a capellagezang bovengehaald wordt om Fleet Week in elkaar te puzzelen.
En zoals aan elk verhaal komt ook aan dat van ‘Nest of Waves and Wire’ een einde. Het slotakkoord is er eentje van formaat. Het geheimzinnige en explosieve Hole or Space is heel andere koek dan “ze leefden nog lang en gelukkig”. Dit mag dan zo’n plaat zijn die wat tijd nodig heeft om door te dringen, over Tartufi is het laatste woord "nog lang en gelukkig" niet gezegd.