Taxi Wars - Taxi Wars

Universal Music Group

Jazz- en rockmuzikanten durven elkaar al eens naar het leven te staan. De jazzmuzikanten kijken neer op de rockers met hun eenvoudige songs. De rockers vinden jazzmuzikanten snobs in een ivoren toren. Of zo wil het cliché toch, want in realiteit zijn er heel wat jazzmuzikanten die van rock houden en rockers met een hart voor jazz. Zo ook Tom Barman, die nu met TaxiWars zelf deel uitmaakt van een jazzkwartet. 

Het concept "vrije tijd" lijkt Barman niet aan te spreken, want deze zomer doet hij een rondje festivals met dEUS, eentje met Magnus en heeft hij met TaxiWars een debuutplaat afgewerkt waarmee hij tussendoor ook nog eens wat gaat spelen. Het eerste wat aan die debuutplaat opvalt: Tom Barman stelt zich bescheiden op en dient vooral als buffer om het trio jazzmuzikanten – Robin Verheyen, Nicolas Thys en Antoine Pierre – van een pak meer media-aandacht te voorzien dan wanneer ze de plaat als trio hadden uitgebracht. Dat is de harde realiteit.

Tweede vaststelling: Tom Barman doet in al zijn projecten eigenlijk niets wezenlijk anders; en dat is een compliment. Hij blijft zichzelf en zorgt er gewoon voor dat de omkadering anders zit. Bij Magnus is dat CJ Bolland en zijn dancebeats, bij TaxiWars Robin Verheyen en diens kompanen. Laten we stellen dat de gelijkenissen tussen dEUS en TaxiWars voortkomen uit de voorliefde die Barman altijd al heeft gehad voor jazz. Want de composities zijn van de hand van Verheyen, de teksten zijn van Barman.

Ook bij dEUS werden al meermaals echo’s en invloeden van jazz waargenomen, met name op 'Worst Case Scenario' en 'In A Bar, Under The Sea' (Theme From Turnpike, iemand?), maar ook later. Zo doet Questionsong wat aan de broeierige sfeer van W.C.S. (First Draft) denken. En in de eerste, heerlijke single Death Ride Through Wet Snow zouden we te maken kunnen hebben met Ghost in een ander jasje.

‘TaxiWars’ brengt niet het soort jazz om bij de open haard te gaan zitten met een whisky; of toch niet de gehele tijd. Verheyen en Barman willen je vooral het soort jachtige jazz brengen, die je in nachtclubs de benen van onder je lijf doet zwieren. Getuige de titelsong met Barman die aan spertempo woorden spuwt en Verheyen die zijn saxofoon net niet doet ontsporen.

Experimenteren was duidelijk niet uit den boze. Luister maar naar het eerder aangehaalde sferische Questionsong, maar ook naar het spannende en opzwepende Let’s Get Killed en Who That, waarin Barman mocht spelen met de stemvervormer, een tactiek die voor vervreemding en opwinding tegelijkertijd zorgt.

Tot je moe bent. En dan kan uitblazen terwijl je, met een whisky in de hand en één arm nonchalant over de bar gehangen, naar het podium kijkt waar de muzikanten uitblinken in het understatement dat Pearlescent heet. De schone, die enkele krukken verderop zit, spreek je aan tijdens Recent Winds, zo’n tien minuten voor je huiswaarts keert met je verovering.

TaxiWars is er voor elke jazzliefhebber die van rock houdt en voor elke rockliefhebber die van jazz houdt. Te moeilijk voor de radio, allicht, maar wat mag er tegenwoordig nog wel op de radio? Het kwartet TaxiWars bewijst op het debuut dat ze meer dan een tussendoortje zijn en dat bruggen bouwen tussen genres mogelijk is.