Taylor Hawkins & The Coattail Riders - Red Light Fever

RCA Records

Toen we dit schijfje voor de eerste maal oplegden, hoorden we vooral Queen. Een luisterbeurt verder hoorden we ook Foo Fighters doorklinken. Beide invloeden zijn perfect te verklaren: Taylor Hawkins is niet alleen drummer bij de band van Dave Grohl, de voormalige Nirvanadrummer heeft ook nog meegewerkt aan bepaalde nummers, net zoals Brian May en Roger Taylor (van Queen, inderdaad) dat gedaan hebben. Bekende namen zijn echter geen garantie voor pakkende nummers, iets wat wij aan den lijve mochten ondervinden.

Grote artiesten scheppen grote verwachtingen en deze worden hier helaas niet ingelost. 'Red Light Fever' is Hawkins' tweede soloalbum met zijn band en volgens het immer positieve promopraatje is de band met lichtjaren gegroeid. Dit kunnen wij echter counteren met volgend citaat van Hawkins zelf: "I just said: "F**k it." I don't care if the record ends up sounding like me having sex with my record collection". Of ook nog: "The reason you do this in the first place: it's supposed to be fun."

Nu kunnen wij ons wel voorstellen dat Hawkins met immens veel spelplezier nummers heeft geschreven - zeker als hij daarvoor heeft mogen samenwerken met zijn grote helden -  maar als dat geen relevante of zelfs maar gewoon onderhoudende muziek oplevert, hoeft het niet voor ons.

Opener Not Bad Luck is al meteen raak: hoge koortjes waarin Queen overduidelijk doorklinkt, doorspekt met drumgeroffel dat very Foo Fighters aandoet. In het tweede nummer, Your Shoes, klinken zelfs de zanglijnen (die Taylor ook voor zijn rekening neemt) en de gitaren als een (minder geslaagd) nummer van Grohls band. En zo kunnen we eigenlijk heel de recensie doorgaan. Als we dan eens een nummer noemen dat er nog wel mee doorkan - in casu Way Down, waaraan ook Brian May meegeschreven heeft - dan schiet ons spontaan een naam als The Darkness binnen. En van die band wisten we dat het bewust over the top was.

Nu is het misschien niet fair of politiek correct van ons om liveprestaties in een cd-bespreking te steken, maar op Rock Werchter wist Taylor Hawkins ons ook al niet te bekoren. Wij verwachten van rock-'n-roll nog steeds een ferme schop onder ons achterwerk. En die krijgen we helaas niet van deze band, niet op plaat en evenmin op een podium. Als muziek zich dan toch moet beperken tot muzak om een pint op te drinken, geef ons dan maar de backcatalogue van AC/DC.