Team Ghost - Rituals

wSphere

Fransen hebben stijl, maar ze kennen niets van moderne muziek. Een boutade die vaak klopt, al hebben ze al wel bands als Air, Phoenix, Justice, en M83 voortgebracht. En Daft Punk natuurlijk. En nu ook Team Ghost, opgericht door Nicolas Fromageau die mee aan de wieg stond van M83, maar de band verliet in 2004. Nu is er ‘Rituals’, de debuutplaat van Team Ghost. Aardig, maar net niet goed genoeg.

Team Ghost werd door het Britse muziekmagazine NME omschreven als ‘coldgaze’, een mengvorm van duistere cold wave, geïnspireerd door groepen als The Cure en Joy Division, en shoegaze, een stempel die gebruikt wordt om bands te beschrijven die tijdens hun optreden vooral naar hun eigen schoenen staan te staren zoals My Bloody Valentine.

Wie M83-achtige muziek verwacht kan beter nog eens één van hun albums opzetten, want er is natuurlijk ook een reden waarom Fromageau uit die band gestapt is. Opener Away is grotendeels instrumentaal en start ingetogen tot de gitaren het nummer doen openbarsten en aan een soort Sigur Rós met elektro-invloeden doet denken. Vier minuten later blijven we verweesd achter.

Ook het van een eerdere ep geplukte Curtains zet er stevig de beuk in met overstuurde gitaren en een repetitieve riff. Dat Team Ghost een duister kantje heeft, kunnen we merken aan de songtitels: Dead Film Star (de huidige single), Things Are Sometimes Tragic, Broken Devices en Pleasure That Hurts. Somebody’s Watching heeft dan weer iets creepy met zijn koorzangen en dat zinnetje “Somebody’s watching/it turns me on.

Veel positiefs te melden dus en toch scheelt er iets aan ‘Rituals’. Apart zijn het allemaal leuke tracks, maar op één of andere manier slagen ze er niet in om een album te vormen. Zo halverwege Things Are Sometimes Tragic beginnen we ons te voelen alsof we al vijf keer hetzelfde nummer hebben gehoord.

All We Left Behind begint ingetogen om dan open te barsten. Net als opener Away en net als Fireworks, evenals in Team Ghost. We ontwaren een patroon. En zo blijkt dat Team Ghost eigenlijk gewoon een band is die een trucje beheerst. Die het goed beheerst weliswaar, maar wel hetzelfde in praktisch elk nummer opnieuw doen, met lichte wijzigingen.

Team Ghost slaagt er dus in om ongeveer een halve plaat interessant te blijven. Voor volgende keer bestellen we dezelfde energie, hetzelfde duistere kantje en dezelfde dadendrang, maar een uitbreiding van de trukendoos. Pas dan zullen we tevreden zijn.