teenagersintokyo - Sacrifice
Back Yard Recordings
Als u dacht dat alle mogelijke new wave revivalbands de revue waren gepasseerd, dan heeft u nog niet van teenagersintokyo gehoord. De schrijfwijze van de naam alleen al doet vermoeden dat het hier om een mogelijke hype gaat. En ja hoor: NME en Zane Lowe spraken al vol lof over deze vier mooie jongedames en - er moet toch iemand de pot confituur open krijgen - een man als drummer. Maar wacht: ging het niet om de muziek? Hun debuutalbum luistert naar de naam 'Sacrifice' en kan ons soms leuke trucjes laten zien.
Ze zijn wel vergeten hun beste nummer op dat debuut te zetten. Om het prettig en donker swingende Very Vampyr te bewonderen is hun EP van enkele jaren geleden een vereiste. Jammer, want het niveau van dit nummer bereiken de liedjes die wel op 'Sacrifice' staan met moeite.
Peter Pan, eveneens de eerste single, komt wel in de buurt. De sterk op elkaar ingespeelde bas en drum verzekeren het new wavekarakter van het nummer, maar dat hadden we ook al kunnen afleiden van de synthesizermelodie. De invloed van The Cure kunnen ze nauwelijks wegsteken, wat in dit geval resulteert in een 80’s sound die we van Metric gewoon zijn en het dansbaar karakter van Two Door Cinema Club. De zangeres, Samantha Lim, zingt over liefde alsof die zich tussen vampiers afspeelt. Daardoor danst het album voor de volle lengte op de lijn tussen het belachelijke en new romantic.
New Day kan instrumentaal evengoed van het Belgische Johnny Berlin gekomen zijn. Hier krijgt de zang echter een irritant kantje en de gesproken tekst in de brug maakt niet veel goed. We hebben het gevoel dat teenagersintokyo hier drie jaar te laat mee afkomt. Long Walk Home kan daarentegen nog wel bekoren. De synthesizer in de intro doet denken aan The Mary Onettes en de gitaar klinkt heerlijk als The Cure. Isabella moet het dan weer hebben van een baslijn die in je hoofd dreunt. Hier ruikt de new wave nog een beetje naar punk zoals Blondie en Siouxsie and The Banshees het ook durfden brengen.
Maar waar de 80’s invloeden tot hier toe allemaal nog mooi leken, gaat het er in As We Are een beetje over. Er is niks organisch aan, mede te danken aan een lege drummachine die hier de drummer een koffiepauze geeft. Waar ze de drummachine dan weer wel voor een goed doel gebruiken is 3046: een ware Ultravox meets Alphaville ballade met een gitaar die er ons ver in de achtergrond nog maar eens aan herinnert hoe goed The Cure vroeger waren. De brug komt net op tijd, want we gingen juist 'Disintegration' nog eens van onder het stof halen. De gitaar verveelt snel in die brug, maar de synthesizers krijgen ons nog twee minuten mee tot het einde van het album.
'Sacrifice' is al bij al een album waar genietbare nummers op staan. We merken echter op dat het beste van de new wave revival bijna voorbij is. Dit album leidt dat einde mooi in. We mogen van geluk spreken dat ze überhaupt nog populair zijn geworden, anders hadden we deze schoonheden - ware sprinkhanen als we de videoclips mogen geloven - niet kunnen bewonderen op Leffingeleuren deze zomer.