Teitur - Let The Dog Drive Home
Arlo & Betty Recordings
De van de Faeröer eilanden afkomstige Teitur Lassen, beter bekend als Teitur, is een van de meest unieke singer-songwriters die onze planeet rijk is. Dat vinden ook grote bands en artiesten als Radiohead, John Mayer, Rufus Wainwright en Aimee Mann. Sommige van hen namen de man zelfs mee op hun tournee. Sinds zijn debuut ‘Poetry & Aeroplanes’ (2003) heeft hij een aantal indrukwekkende albums op zijn bijzondere naam geschreven, maar toch wordt Teitur nog steeds gezien als één van de best bewaarde geheimen in de muziekwereld. Zijn recente album, met de illustere titel ‘Let the Dog Drive Home’, zou daar wel eens verandering in kunnen brengen.
Ook dit album staat namelijk weer bol van prachtige en knappe popliedjes zoals we die van de singer-songwriter gewend zijn. Liedjes over het leven, ouder worden en de liefde worden met de mooiste zanglijnen gezongen en voorzien van onwerelds mooie melodieën.
Het mooie Feel Good opent het album met prachtige Satie-achtige pianoklanken. De subtiele strijkers vallen tijdens het refrein in als een plotse regenbui op een warme zomerdag. Voeg daar Teiturs loepzuivere stem aan toe en je houdt pure schoonheid over.
“Sometimes I’m confused, and I don’t know what to say”, zingt Teitur in God, I Have So Many Things To Tell You. Hij had het niet treffender kunnen zingen. Het liedje is met zijn prachtige geladen refreinen en bruggen zo mooi dat we er nauwelijks de woorden voor kunnen vinden.
Ook met de meer ingetogen nummers als Freight Train weet hij te overtuigen. Hij jaagt zijn vocalen met het grootste gemak de hoge stemregisters in, wat zorgt voor het zoveelste kippenvelmoment. Ook de instrumentatie is op uiterst creatieve wijze in het liedje verwerkt. De kwastdrums fungeren als een stomende locomotief en de blazers als de claxon. Je waant je haast op een perron in een oude zwart/witfilm.
In het vrolijke Betty Hedges, over een meisje dat nooit weet wat ze wil, is de instrumentatie ook briljant. Het gebruik van veel instrumenten en geluidjes kan vaak zorgen voor een brei. Echter, hier is geen instrument overbodig en het geheel zit gewoon ongelooflijk knap in elkaar.
Halverwege het album worden we plots verrast door wat invloeden van andere genres en bands in Teiturs geluid. You Never Leave LA heeft elementen van de jaren zestig en zeventig westcoast, terwijl in de outro van Stormy Weather Sigur Rós doorschemert.
De titelsong is het meest uptempo nummer van het album. Een door een schitterende en donkere pianorif voortgestuwd popliedje van het zuiverste soort. Echter, wat Teitur nu in Godsnaam met die titel bedoelt blijft voor ons nog steeds een raadsel.
Wat voor ons géén raadsel is, is dat hij met ‘Let the Dog Drive Home’ wederom heeft laten zien uit welk hout hij gesneden is. Een zéér fijn hout. Tien liedjes die je kippenvel bezorgen, je tot zwijgen weten te brengen en je soms in het hart treffen. Zou dit album dan eindelijk zorgen voor die doorbraak? Wij hopen het in ieder geval wel, en gunnen het Teitur van hàrte!