Telekinesis - 12 Desperate Straight Lines
Morr Music
Gewoonlijk zijn we niet zo te vinden voor de promopraatjes die bij de release van een nieuw album horen: al te vaak smeren die stroop aan de baard. Ditmaal waren we echter gefascineerd door het verhaal achter de muziek: man heeft mislukte relatie achter de rug, zit zonder band en vertrekt naar Berlijn, waar hij zichzelf verplicht om van negen uur 's morgens tot vijf uur in de namiddag aan songs te werken. Dit verhaal komt perfect tot uiting in de songs: gebald, energiek, droevig, soms vrolijk en bitter tegelijk. Herkenbaar, quoi?
Telekinesis is Michael Benjamin Lerner en omgekeerd. De man uit Seattle heeft nu wel een nieuwe band waarmee hij de hort op is, voorlopig enkel in de Verenigde Staten. You Turn Clear In The Sun opent het tweede album van de groep en fungeert voor ons als eerste kennismaking. De song begint met eenvoudige akkoorden op akoestische gitaar, die net voor de halve minuut versterking krijgen van drums en bas, voorzien van een aangenaam warme fuzz. Ondertussen contrasteren de ongelooflijk vrolijke poppy melodieën van de zanglijnen met het droeve verhaal van de gebroken relatie, de rode lijn doorheen het album.
Lerner verwijst met de lichte delay en de gitaarlijnen in Please Ask For Help, een song die heerlijk wegluistert zoals dat het geval is voor het hele album, subtiel naar The Cure. De man weet perfecte achtergronden te schrijven om zijn verdriet en het bijhorend verwerkingsproces te verwoorden. Met "achtergronden" doen we trouwens de muziek oneer aan: de vinnige bas en drums zijn samen met de gitaar, nu eens akoestisch maar meestal elektrisch, de kapstok. Occasioneel geven piano of keyboard een subtiele extra toets aan de songs.
Vrees voor klef en melig zelfbeklag hoeft u niet te hebben bij het beluisteren van '12 Desperate Straight Lines'. In 50 Ways vinden wij de door een distortiongitaar gedragen zinsnede "Paul Simon probably said it the best / There truly are 50 ways" behoorlijk grappig. Vrees voor saaie songs is ook al niet nodig. Het gaat doorgaans goed vooruit op het album, dat er in iets meer dan een half uur twaalf songs doorheen jaagt.
Een van onze favoriete nummers is Car Crash, dat - ondanks de eenzaamheid die doorheen de tekst priemt - een onweerstaanbaar vrolijk en catchy nummer is, met dank aan de koortjes in het refrein. I Got You mag zich daarbij aansluiten: wij vallen nu éénmaal voor een overdosis gain in de gitaren. Mogen we ook nog zeggen hoe goed dit album wel niet is qua klank? Lerner zweert bij analoog materiaal en met een dergelijk resultaat kunnen we hem geen ongelijk geven. Wij zijn alvast gevallen voor dit breakupalbum. Een aanrader voor iedereen die een vlotte popsong een warm hart toedraagt, zelfs al is het uwe niet gebroken.