Teleman - Brilliant Sanity

Moshi Moshi Records

Als er één band - hoe leuk ook - niet opnieuw gevormd moet worden, is het wel het ter ziele gegane Pete & The Pirates. Uit die band ontstond immers Teleman en wat die nu al twee albums lang presenteren is top pop.

Oh, wat waren wij dol op songs als Half Moon Street en Mr. Understanding  van Pete & The Pirates! Maar de band hield in 2012 op te bestaan. Gelukkig besloten de broers Thomas en Johnny Sanders en hun kompaan Peter Cattermoul gewoon verder te gaan als Teleman. Drummer Hiro Amamiya werd aan boord gehesen en twee jaar later aten we al samen met Cristina ‘Breakfast’.

De gitaren moesten stilaan plaats ruimen voor een meer door synths aangestuurd geluid en nu, op de tweede, slaagt Teleman daarin waar het al heel de tijd naar streeft: de perfecte popplaat afleveren. De grote verdienste van dit album is dat het bol staat van songs die als geen ander het lentegevoel opwekken zonder belachelijk, geforceerd of kinderachtig te klinken.

Luister naar de perfecte single Düsseldorf die start met een repetitief pianootje, maar zich gaandeweg ontpopt tot een glorieuze popsong die je zin doet krijgen alle ramen open te gooien. Geen enkele band klinkt dezer dagen zo opgewekt en vol zelfvertrouwen als dit Teleman. “Put on your favorite song”, zingt Sanders. En dat is op dit moment gewoon deze.

Ook die andere single Fall In Time start van achter de piano, maar toch is het heel andere koek. De tekst is een pak donkerder zoals het mantra “The devil’s gonna win this time”, treffend illustreert. Maar het tij keert vanaf die andere zin, “Can’t afford not to fight”, die eindeloos lijkt herhaald te worden; en voor je het weet, loop je weer mee te fluiten.

En dan moeten Glory Hallelujah, Superglue en het door overstuurde gitaren aangedreven Tangerine nog komen. Stuk voor stuk nummers waarin een onweerstaanbaar refrein, een oorwurm van een basloopje of een perfecte pophaak in zit.

De teksten lijken soms onsamenhangend, maar dat komt omdat metrum en klank boven betekenis worden gesteld en er is echt geen ontkomen aan; meezingen zal je, al heb je wellicht geen idee waar al die songs nu precies over gaan. Vrolijkheid is een onderschatte emotie, maar hebben we er niet allemaal behoefte aan? Wel, Teleman biedt het en donkere songs als Drop Out en aflsuiter Devil In My Shoe laten dat alleen maar extra uit de verf komen.

‘Briljant Sanity’ is een vlag die deze lading, geproduceerd door Dan Carey (Bloc Party, Yeasayer, Django Django,…) perfect dekt. Dé lenteplaat van 2016.