Telepathe - Dance Mother

V2

Wie vandaag als muzikant uit New York komt, heeft meteen al een streepje voor bij de platenlabels. Voorbeelden van groepen uit de Big Apple die met hun debuut in de roos schoten zijn er genoeg. Denk maar aan Yeasayer of Vampire Weekend. Ook de twee meiden van Telepathe mochten hun kans wagen om in de voetsporen te treden van die vele illustere voorgangers. Bovendien konden ze Dave Sitek (van TV On The Radio) als producer strikken. Alle elementen om van ‘Dance Mother’ een geslaagd debuut te maken, leken aanwezig.

Zoals zo vaak waren de verwachtingen te hooggespannen.Uiteraard werd met veel bombarie aangekondigd dat de nieuwe, grote belofte was gearriveerd. Maar het is nog altijd afwachten of het resultaat aan die verwachtingen kan voldoen. In het geval van Telepathe kunnen wij niet anders dan ontgoocheld zijn.

Opener en single So Fine voert ons naar streken waar de wegen al zijn platgelopen door de honderden bandjes die hen zijn voorgegaan. De belegen elektronica herinnert ons aan de jaren tachtig waar nieuwbakken romantici als Visage de plak zwaaiden, hun bloedarmoede verstoppend onder een dikke laag make-up.

En het wordt er niet beter op. Geen enkele van de volgende deuntjes slaagt erin om zich vast te hechten aan de gladde binnenkant van onze hersenpan. Het is dat de hoofdtelefoon onze beide oren bedekte want anders was de herinnering aan deze plaat ongetwijfeld het ene oor in en het andere uit gegaan.

Ook al worden er krampachtige pogingen ondernomen om songs als In Your Line te doen opvallen aan de hand van zich opdringende percussie, het is allemaal even vluchtig als benzine uit een openstaande tank. Steeds opnieuw gaat onze hand naar de skipknop in de hoop in het volgende nummer iets meer inhoud te kunnen ontdekken. Maar we worden telkens opnieuw teleurgesteld.

En voor je het weet, zit je dan aan het einde van de plaat. Toch nog even terugkeren naar Chrome’s On It dat misschien nog het meest intrigeert. De kinderstemmetjes van Melissa Livaudais en Busy Gangnes gaan over in een hypnotiserend refrein, maar blijven onderhuids toch nog aanwezig. Zowaar een leuk idee.

Laat ons het er maar gewoon op houden dat de groeimarge nu nog groot genoeg is. Want misschien wordt hun volgende plaat wel de klapper waarvan voor dit debuut al sprake was. Of scheppen we nu te hoge verwachtingen?