Test Dept - Disturbance

One Little Indian

Even uit het oog verloren”, klinkt het alom als het gaat over Test Dept. Niet moeilijk: de Londense pioniers van de industrial die met een harde doe-het-zelf aanpak, eigen (uit)gevonden instrumenten en pompende, donkere elektronische less-is-more-beats de wereld choqueerden, lieten twintig jaar niets meer van zich horen. Maar Engeland is momenteel in volle “disturbance”. Net als de rest van de wereld trouwens.

Het idee ontstond doordat dit huidige trio nog eens door de archieven met onafgewerkte songs doolde en besloot enkele songs toch te vervolledigen. Een prima zet trouwens, want zo krijg je een album dat sterk ruikt naar het militaristische en energieke verleden, maar toch opgesmukt en geactualiseerd is naar hedendaagse maatstaven. Want laten we heel eerlijk zijn: is het zoveel beter gesteld voor de UK working class als we van Thatcher naar May en dus midden eighties naar 2019 wippen? Niet enkel recyclagemuziek, maar dus ook recyclageboodschappen.

Metalen vaten, afgedankte machines, koperen buizen: een experiment van industriële klanken en duistere klankvelden. Test Dept heeft zich doorheen haar geschiedenis niet voor niets gespiegeld aan het Duitse Einstürzende Neubauten. Enkel even niet vergeten dat dit wisselende en tot een trio herleide gezelschap daar een stevig militaristische, dreigende inslag aan koppelt. En dat merk je natuurlijk. ‘Disturbance’ drillt en dramt en gaat bijna alle acht tracks lang gebukt onder zware breakdrums, neurotische grooves of overdonderende scapes.

Waar een uitzondering als Debris met piano, galm, dromerige tonen en bizarre samples nog wat licht op deze plaat tracht te werpen als ijle sfeerprent, mag je jezelf toch verwachten aan dominante, industriële elektronica. Met titels als Speak Truth To Power (“it’s payback time”) of Full Spectrum Dominance: die laatste met een achtergrond van loeiende sirenes en voorbijscherende Spittfires, met rollende troms, technopulsen en vage radioboodschappen. Een agressief pompend geheel waarover Graham Cunningtom zijn mysterieuze stem laat zweven.

Bittere ernst dus. Zeker wanneer GBH84 nog even lichtjes het bloedbad van Orgreave terug oprakelt toen de piketstaking van mijnwerkers in 1984 agressief werd neergeslagen. Je hoort de getuigenissen uit de rechtbank nog nazinderen, net als de zwaar neerslaande ritmes van industrialbeats, machines en pikhouwelen. Cyberpunk op dreigingsniveau vijf. Misschien nog de meest krachtige bijdrage is Landlord: een soort mechanische techno met neurotische synthesizertunes, klinkende oorlogskreten en een hoge percussie gedrevenheid.

Het lijkt dus of Test Dept helemaal niet weg is geweest. De unieke combinatie van duistere industrial elektronica en vervormde, metalen percussie-instrumenten, klopt nog steeds en klinkt nog even angstaanjagend en uniek als drie decennia geleden. En als je nog niet genoeg overweldigd bent, mag je even goed kijken naar de hoesfoto waar hyena’s in een leeg kraakpand rondsluipen en daar de beeldspraak achter zoeken.