The 23s - Flamingo

Karaoke Kalk Records

Om kop noch staart aan te krijgen, dit album. Vooreest is The 23s een obscuur Duits eenmansproject en dus geen volledige band, die overigens weinig met het getal 23 als dusdanig te maken heeft. Vervolgens heeft dit muzikale ei ook niets te maken heeft met het net gesplitte indietrio uit Engeland, The 23’s (let op het accentje!). Daarnaast heeft een layout van vintage zwart-wit foto’s in een grijze passe-partout niet echt veel raakvlakken met het exotische roze van een flamingo. Om het helemaal mooi te maken: muzikaal is ‘Flamingo’ al even verwarrend en ontastbaar.

Tien keer op rij scoort The 23s, telkens met een mengelmoes van jazz, klassieke muziek, zachte elektronica en voorzichtige beats. Al te vaak knipoogt dit album een beetje naar jaren ’90 triphopgoden als Nightmares on Wax of DJ Food. De basis blijft wat hetzelfde: een vast thema op toetsen of gitaar dat ondanks hardnekkige vasthoudendheid mooi uitgroeit tot een verhalend geheel vol extra details of accenten. Verwacht echter geen gigantische weelde of rijkdom. De anonieme Duitse producer verstaat de kunst om met een beperkt aantal muzikale elementen een fantasierijke, vaak nostalgische instrumentale puzzel samen te stellen. Elk van deze tracks lijkt een verhaal te vertellen en roept imaginaire filmscènes op, al dragen titels als The Scene Where The Car Was Blown Away daar ook wel hun steentje toe bij.

Wat te denken van Any Second: een breakbeat met een hoog echoënde piano en wat onderliggend, nerveus toetsenwerk? Hoewel het eenvoudige basismotief zichzelf steeds herhaalt, komt er telkens een extra accentje bij wat het op geheel laat uitgroeien tot een rijke, complexe puzzel. Het nogal korte Spider is dan weer een soort van barokimprovisatie op glockenspiel of digitale harp met vreemd tikkende ritmepatronen op de achtergrond. Bij het vijf minuten innemende Delizioso presenteert The 23s zelfs ritmeloze, mystieke ambient van krullende melodieën op klavecimbel en wat akelig ratelende en uitgerafelde samples: een soort van dromerig, romantisch filmthema dat zich laat in de nacht lijkt af te spelen.

Toegegeven, de muziek op dit plaatje is niet altijd even uitgesproken of afgerond. Rommelige songs als To The Moon And Back of I Need A Butler zijn erg vaag en weinig to the point, de eerste lijkt zelfs op een nerveuze uitspatting van een onafgewerkt idee. Op zo’n momenten valt het voortreffelijke, bij momenten zelfs geniale ‘Flamingo’ door de mand. Maar laat dat de pret vooral niet bederven. Dit album is een verrassing van formaat, dat de verbeelding op een prettige manier prikkelt.