The Aaron Clift Experiment - If All Goes Wrong

Eigen beheer

‘If All Goes Wrong’ doet ons eraan denken dat niet elke nieuwe progband naar een kopie van Genesis of Yes streeft. Dit derde album van het Texaanse The Aaron Clift Experiment grijpt zelfs terug naar de pompende bluesrock van het legendarische Cream. Het resultaat is hoe dan ook een (vooral door Britse invloeden) stilistisch diverse affaire, van pop met de harmonische dichtheid van The Beatles of Queen tot de grensverleggende arrangementen van Yes en King Crimson.

If All Goes Wrong

 

Voor de volledigheid: die diversiteit is ook te danken aan het lokale gitaartalent uit Austin, Texas dat hier de ruimte krijgt. Arielle is een student van Brian May (Queen) en bekend van collaboraties met Eric Johnson, Dave North plukt snaren bij de psychrockband The Cuckoos en Van Wilks is een bluesgitarist met enige renommee.

Opener Faith illustreert dat Amerikanen meer open over hun geloof vertellen dan niet-Amerikanen. Zeker, de lyrics op ‘If All Goes Wrong’ zijn rechtdoorzee en neigen geenszins naar de airy-fairy fantasyverhalen van hun transatlantische pendanten. Ook muzikaal staan de Texanen vaker met de voeten in de modder. Last Crash is een nuchtere brok aarde die klinkt als Amerikaanse West Coast. Castle In The Sky en Savage In A Fancy Suit strijken neer in stugger Cream-vaarwater.

Maar de omschakelingen van deze band zijn even talrijk als die van de Rode Duivels. Absent Lovers spreidt zich op een bedje van klavecimbel en mellotron en schurkt aan tegen Procol Harum. Op Better Off Before zijn het alom sixties ritmes en harmonisatie op z’n Beach Boys wat de klok slaat.. In Dream Within A Dream wordt lustig met proggy stijlbloempjes gestrooid onder een baldakijn van harmony vocals. Door de geweldige kwaliteit van stemmen en gitaren wordt het een hoogtepunt op de plaat.

Edoch, de kroon op het werk valt uiteindelijk het titelnummer te beurt. De tijden van King Crimsons debuut ‘In The Court Of The Crimson King’ herleven hier dankzij de melancholieke zang en de somptueuze mellotron die overuren draait. Geen penseelstreek van een bluesgitaar die daar tegenop kan.

4 juli 2018
Christoph Lintermans