The Acorn - Vieux Loup

Paper Bag

The Acorn is een van de vele projecten van de Canadees Klausener. Oorspronkelijk bewandelde dit project een folkpad dat doorheen de vallei van de Ottawarivier kronkelde, maar op hun laatste nemen ze de splitsing richting elektronica.

In 2011 starte Klausener met het elektro-danceproject Silkken Laumann samen met Pat Johson en Adam Saikaley. De eerste twee, leden van de The Acorn,  nemen nu ook Steven Lappano, Jeff Debutte en Jeffrey Maleckimee mee richting electronica.

Tussen zijn vele bezigheden door, schreef Klausener tussen 2011 en 2014 een pak songs met daarin invloeden van donkere elektrosoul en minimalistische, klagende folk. Deze nummers vonden uiteindelijk hun weg naar het vierde album van The Acorn, een plaat die vijf jaar na de vorige kwam en die de doorbraak voor de band leek te gaan worden, maar net toen nam de band een onaangekondigde pauze.

De plaat is uitermate geschikt voor de donkere tijd van het jaar. De zachte, vrij hoge stem van Klausener gaat een trage dans aan met akoestische gitaar, shakers en golvende ambient, die zich het best laat genieten met een hoofdtelefoon op en zonder storende bijgeluiden, want  terwijl voorheen de stem van Klausener een van de grote wapens van de band was, wordt deze nu bedolven onder echo en lijkt ze naar achteren gemixt wat een afstand creëert tussen luisteraar en artiest. Het duurt tot centerpiece Cumin vooraleer hij dichter bij de micro lijkt te gaan staan en het oude The Acorn terug van weggeweest lijkt.

Maar tegen dan zijn we al ongeveer twintig minuten ver in de plaat waarop we vooral subtiele, weinig toegankelijke nummers verteerden met als enige uitzondering het voorzichtig pompende Palm Springs  (waarin Klausener ook iets feller uithaalt met zijn stem, al is die daar nog bedekt met een waas van reverb) en de tweede helft van Influence waarin flink geëxperimenteerd wordt.

Vanaf Cumin kruipt Klausener dichter bij de microfoon en wacht er ons toch nog wat moois. In het titelnummer horen we Klausener diep zuchten vooraleer de piano binnendruppelt en de band het meest kwetsbare nummer inzet. Elk instrument krijgt zijn plaats, maar er is ook ruimte voor stilte.

Op Dominion mag Sylvie Smith (Evening Hymns) komen meezingen. Het levert de donkere plaat wat licht op en een van de meer toegankelijke nummers. Wat ons betreft het hoogtepunt van een plaat die ook nog punten scoort met slotnummer Artefacts waarin de achtergrondtexturen de verstaanbaarheid van Klausener een keer niet in de weg staan.

Voorlopig is de terugkeer van The Acorn dus nog wat weifelend, maar binnenkort komt er al een volgende plaat. Die zal ‘Palm d’Or’ gaan heten en misschien kroont die toch een winnaar.