The Anabasis - Back From Being Gone
10T Records
The Anabasis is het project van de in Massachusetts gebaseerde multi-instrumentalist Barry Thompson. Zijn idee was om een persoonlijk verhaal over het verlies van genade en verlossing te verbinden met de grote historische verhalen van beschavingen die ten onder gingen aan hun zelfzucht. Thompson benaderde auteur George Andrade voor de teksten.
Thompson verzamelde zijn eigen legertje huursoldaten, waaronder bekenden als toetsenist Ryo Okumoto (Spock’s Beard, K²) en bassist Lee Abrahams (ex-Galahad). En je hoort dat hij evengoed beïnvloed is door de New Wave Of British Heavy Metal (Iron Maiden, Judas Priest). Liefst zes gitaristen speelden mee in deze Anabasis, maar er zijn weinig onderlinge verschillen te horen.
Op school lazen we in de lessen Grieks de Anabasis, het verslag van de tocht van tienduizend Griekse huursoldaten door Perzië. In de beroemdste scène begroeten de Grieken huilend van geluk de zee met Thálassa! Thálassa! als ze de laatste bergrug overwonnen hebben. Dat gelukzalige gevoel heeft ons bij het beluisteren van ‘Back from Being Gone’ echter niet kunnen overvallen. Niet dat dit een slechte plaat is, verre van, maar de muziek zit al snel verstrikt in een formule die – mocht er aan een vervolg gedacht worden – niet meer dan één album meegaat.
De songs van de Anabasis suite vertellen over de Egyptische, Romeinse en Noorse geschiedenis, waarin feiten doorspekt zijn met mythologische verzinsels. Plato wist al dat een mythe een ‘nobele leugen’ is. Een leugen, ja, maar één die een volk een bestaansrecht en gevoel van ergens thuishoren geeft. Maar ‘Back from Being Gone’ laat zien hoe de zelfzuchtige acties van eenvoudige mannen hun bestaan ondermijnen en uiteindelijk vernietigen.
De muziek is zwanger van drama en pathos. De zang van Per Fredrik Pellek Asly – een bekende uit de Noorse power metal – doet daar nog een schepje bovenop. Hij zingt alsof het album één lange jammerklacht is en doet dat erg goed, maar na een tijdje ligt eentonigheid op de loer. In de instrumentale partijen ontbreekt de gesofistikeerdheid van een K². Deze tocht der tienduizend gaat over platgetreden paden, maar het is leuk om ze nog een keer te bewandelen.
16 november 2011
Christoph Lintermans
