The Answer - Raise A Little Hell

Napalm Records

Soms maken bands een muzikale ontwikkeling door. Nieuwe inspiraties en ideeën leiden gaandeweg tot een ander geluid. Zo schoof The Answer op van hardrock met een sterke blues- en southernrockinslag naar heel wat minder exotisch stampwerk. Met hun nieuwe release 'Raise A Little Hel' zeggen de Noord-Ieren weer helemaal terug te zijn bij hun roots. Dat nodigt uit tot een luisterbeurt.

The Answer maakte vooral naam met het tweede album 'Everyday Demons' uit 2009. Het geluid daarop doet sterk denken aan zowel AC/DC als aan The Black Crowes. Een combinatie die de band destijds meerdere malen noteringen opleverde in diverse, buitenlandse albumlijsten. Recentelijk lukte dit alleen nog maar in het Verenigd Koninkrijk. Niet zo vreemd, want rond het verschijnen van de vierde plaat, 'New Horizon' (2013), was, door een veel eenzijdigere stijl, die betovering voorbij.

De echo's van dat nieuwere geluid zijn op 'Raise A Little Hell' nog steeds volop hoorbaar. Dat pakt soms bijzonder goed uit zoals bij de dreunende opener Long Live The Renegades. Maar algauw daalt het rock-'n-rollgehalte weer. Symbool hiervoor staat Cigarettes & Regret. Waar ballads van The Answer vroeger nog eens aan The Black Crowes deden denken - lees het blues- en soulvolle Why'd You Change Your Mind - zijn deze gaandeweg steeds meer op het vlakkere werk van Bon Jovi gaan lijken. Wel wordt er vroeg op de plaat hier en daar wat geflirt met het soort garageblues van Royal Blood. Dat is wat anders dan ons was beloofd, maar het is niet onaangenaam.

De tweede helft van het album komt dichter bij de geschapen verwachtingen. Zo komt de beloofde gelijkenis met AC/DC er prachtig uit in I Am What I Am. Uiteraard heeft Cormac Neeson hiervoor zijn stem mee, maar ook de ritmische gitaarriff lijkt zo van 'Rock Or Bust' te komen. Referenties aan southern rock zijn vooral terug te vinden in de zanglijn van Red en de goed gehanteerde slidegitaar in I Am Cured. Als slotstuk is er nog het wat trage titelnummer dat weliswaar wordt overheerst door zware gitaren, maar dankzij de mondharmonica op het eind toch fris aandoet.

'Raise A Little Hell' doet er dus vrij lang over om tot de kern te komen. Daar staat tegenover dat de plaat tot het einde interessant blijft. En dat is vandaag de dag niet bepaald vanzelfsprekend. Daarnaast is het goed om te horen dat bands aan deze kant van de oceaan op een eigen manier Amerikaanse elementen in hun muziek verwerken. Het zorgt voor een niet-alledaags, Europees geluid waaraan deze band dus nog steeds bijdraagt. En toeval of niet, voor het eerst heeft The Answer ook in Duitsland de bovenste vijftig van de albumlijst gehaald.