The Autumns - Fake Noise From A Box Of Toys

Bella Union

The Autumns. God en iedereen met hem weet dat er in de muziekwereld originelere groepsnamen bestaan, al zijn er uiteraard ook ergere voorbeelden. Men denke aan Milk Inc of Linkin Park. Om maar iets te zeggen. Maar goed, we zijn hier niet om belangeloos in te hakken op groepsnamen. Onze eerste en enige maatstaf dient de muziek te zijn en niet de stempel die de makers ervan er op wensen te plakken.

Hun naam hebben ze dus niet mee, maar dat is niet alles. Wij zitten namelijk met een prangende vraag: Wie kent The Autumns? Wij tot voor kort alvast niet. Nochtans lijkt hun eerdere werk hen geen windeieren gelegd te hebben. Over hun vorige album lazen we bijvoorbeeld het volgende: "This is one glorious album from a band which can produce music that is unutterably beautiful but also hugely powerful." Qua geloofsbrief kan dat tellen.

Op ‘Fake Noise From A Box Of Toys’ trekt dit Californische vijftal meteen sterk van leer. Turning Strangers Into Friends And Friends Into Customers maakt meteen duidelijk dat ze niet verlegen zitten om heel wat dramatiek. Met een falsetstem die doet denken aan een kruising van Jeff Buckley en de gemiddelde hedendaagse emorocker, lijkt de toon gezet. Tot dit na 50 seconden een valste start blijkt te zijn. Het is slechts de inleiding tot het kleurrijke verhaal dat deze plaat herbergt.

Pas met het aansluitende Boys wordt de plaat definitief op gang geschoten. Een stel hoogdravende gitaren scheurt tegen de falsetstem van Matthew Kelly aan en voor het refrein wordt een potig stel synths bovengehaald. Meteen is duidelijk dat deze bende het grote gebaar niet schuwt. Niet enkel de vocals dragen hiertoe bij, ook de gitaren blinken uit in acrobatisch notenspel. Om nog maar te zwijgen van de niet aflatende energie die de ritmesectie door de boxen pompt. Sterk.

Wat volgt is meer van dat moois. Clem gaat van start met grommende en dreigende gitaren om even later over te gaan in een lieflijk deuntje dat zich laat opmerken door een onweerstaanbare melodie en boeiende arrangementen. In Killer In Drag hoorden wij zelfs een ‘Rob Crow’-gitaar (luister maar eens naar Pinback), al weten het uitgekiende arrangement, de meeslepende melodie en de stem van Matthew Kelly er toch moeiteloos voor te zorgen dat dit nummer in niets op het werk van een andere band lijkt. Dat laatste geldt trouwens voor de gehele plaat. Elk nummer is een toonbeeld van de eigenzinnigheid van deze band en elk nummer op dit album is opmerkelijk verschillend van de rest. Afwisseling troef dus.

Het enige minpuntje dat wel eens durft op te spelen in onze gedachten, is dat de falsetstem van Matthew Kelly de nummers soms naar het randje van de pathetiek meesleurt. Soms scheelt het niet veel en lijk je in een of andere puberale fantasiewereld terecht gekomen te zijn, zoals tijdens Adelaide.

Ondanks die soms wat moeilijke evenwichtsoefening tussen overtuiging en pathetiek, zijn we toch van mening dat ‘Fake Noise From A Box Of Toys’ een album is dat een verdienstelijke plek verdient in de platenkast van eenieder die vernieuwende indierock hoog in het vaandel draagt. Geef dit album enkele draaibeurten en je ontdekt steeds nieuwe aspecten in elke song. Kort samengevat: boeiend plaatje, domme groepsnaam.