The Bear That Wasn't - And So It Is Morning Dew

Play It Again Sam

Wat moeten we met het geval Nils Verresen? Een uiterst sympathieke jongen uit het Limburgse trekt op zijn fiets een jaar lang onze contreien rond, gewapend met enkel een gitaar, een zak mooie liedjes en een zeker vermogen om met mensen om te gaan. Voor zoveel jeugdig idealisme bezwijken wij meteen. Maar bij zijn muziek hebben we meer gemengde gevoelens.

Het is u misschien nog niet opgevallen, maar het lijkt er sterk op dat het niet zo goed gaat met de jeugd van tegenwoordig in Vlaanderen. Onder al te veel Duyster-invloed weigert een halve generatie Vlaamse jongeren nog te geloven in de lichtheid van het bestaan en maken ze de ene deprimerende plaat na de andere. Dat leidt iets te veel tot navelstaarderij of het inspiratieloos naäpen van het geluid van de grote, donkere voorbeelden. 

The Bear That Wasn't is in datzelfde bedje ziek. En in dit geval vinden we die 'grote, donkere voorbeelden' terug in het collectieve werk van Sufjan Stevens en Tom McRae.

Sufjan Stevens omwille van de vele leuke geluidjes en de nauwgezette arrangementen. Een viool hier en daar, een fluit of vibrafoon op de juiste plaats en tussen de nummers door leuke soundscapes die rechtstreeks geplukt zijn van de super 8-filmpjes die getuigen van het onbekommerde verleden van de beer. Een verleden dat ondertussen lang achter ons ligt en nooit meer zal terugkomen, dat spreekt voor zich.

Tom McRae omwille van het stemgeluid. In een slechtere bui hadden we Tom Helsen kunnen vernoemen, maar dat zou erover zijn. Verresen falsetto is best te genieten en zorgt voor hele mooie momenten, bijvoorbeeld wanneer die in Your Huckleberry Friend een duet aangaat met treurende trompetten. Meestal zingt The Bear heel ingetogen, alsof Verresen de liedjes persoonlijk in je oor wil komen fluisteren. Dat past mooi bij de sfeer.

De teksten zijn bij momenten poëtisch, maar bij momenten ook gewoon knullig. Aldoor heb je het gevoel dat hier aan poëzie wordt gedaan en dat op de teksten gezweet is, maar het naturel dat eigen is aan mensen die in hun moedertaal zingen ontbreekt, en dat valt op. Het avontuur dat twee verliefde regendruppels ondernemen in Ballad of Two Raindrops is vast aandoenlijk voor romantische zielen, maar anderen worden er wellicht zuur van.

Conclusie? Wie nog niet helemaal losgeweekt is van zijn innerlijke bakvis of gewoon een moeilijke periode doormaakt, kan een traantje wegpinken bij deze mooie ballads. 'In zijn genre' is dit een fantastische plaat, heet dat dan.