The BellRays - Black Lightning

Fargo Records

“One, Two, Three, Four” en weg zijn we; voor 10 geschifte songs die ons aan een rotvaart om de oren vliegen. Uit onze boxen knallen The BellRays, die op ‘Black Lightning’ een vervlogen muziekdecennium of twee, drie weten samen te ballen. Menige mustang slaat aan het steigeren, al is dit allesbehalve hoogdravend gedoe.

Veel tijd om op te warmen krijgen je trommelvliezen niet. Drummer Stefan legt er meteen de zweep over. Gitarist Bob sleurt de ene solo na de andere uit zijn Gibson, die na elke riff om nog méér lijkt te smeken. Bassist Justin knort stevig in het rond, en Lisa Kekaula stelt de verzamelde logopedisten voor nieuwe raadsels met haar fenomenale stemgeluid. Voor we het goed beseffen zijn Black Lightning en Hell On Earth al voorbijgeraasd. Dit is plug and play voor gevorderden.

The BellRays zijn al twintig jaar bezig en versleten haast evenveel muzikanten. Behalve bezieler Bob Vennum bleef enkel zangeres Lisa Kekaula al die tijd trouw aan boord. De reden laat zich raden: Kekaula zingt rechttoe rechtaan, op leven en dood, alsof elke noot haar laatste kan zijn. Voor deze dame doen zangeresjes als Aguilera C. en Knowles B. het in hun veel te hoog opgetrokken broekjes. Deze uitzonderlijke stem vormt ontegensprekelijk dé meerwaarde van The BellRays.

Sun Comes Down is daarna een lekker funky soulnummer, waarop Kekaula gewoon doorgaat met indruk maken. Met een snok gaat het tempo dan opnieuw de hoogte in voor On Top, en zo gaat de kruisbestuiving tussen soul, punk en rock de hele plaat door. Veel Amerikaanser kan je een sound niet bedenken. Het spelplezier spat van dit schijfje, de clichés van de oude rock, blues, soul, funk en punk worden pretentieloos bovengehaald en de enorme energie van het viertal werkt aanstekelijk.

The BellRays spelen op 1 mei op het Festival Roots and Roses in Lessines.