The Bent Moustache - Pastures New Seasons Turn
Warner Bros Records
Een blik op de hoes van 'Pastures New Seasons Turn' is genoeg om af te leiden dat The Bent Moustache buiten de lijntjes durft te kleuren. Dat doet de band rond Ajay Saggar met zo'n grove borstel dat het de plaat wat ontbreekt aan eenheid en suspens. Gelukkig bieden gedreven vertolkingen en enkele pakkende songs houvast.
The Bent Moustache, een van oorsprong Britse band met Nederland als uitvalsbasis, is met 'Pastures' niet aan zijn proefstuk toe. In 2007 verscheen 'Forst', niet zonder succes overigens. Het duurde niet lang voor de band in één adem werd genoemd met indiepioniers als My Bloody Valentine en Sonic Youth. The Bent Moustache trekt zijn sound echter nog verder open: van parlando anthems in de trant van The Fall tot kwikzilveren shoegazepop. Door diezelfde open geest haalde helaas ook minder geslaagd experiment de final cut.
Skip A Breath en All In Our Hands zijn heerlijke songs: simpel maar avontuurlijk, krachtig en melodieus. Ze steunen op de warme bas van Saggar en op de prominentere hoge stem van Jane Mack. In het mysterieus beginnende titelnummer wordt erg doeltreffend een ijle, bevreemdende sfeer gecreëerd, die de weg vrijmaakt voor een geluid dat plots opvallend lo-fi is. Op dat donzige wolkje voeren zachte stemmen ons feilloos doorheen vijf minuten vintage shoegaze.
"My music is a dangerous product. Won't you buy it mate?" predikt Saggar in ware Mark E. Smith-stijl op Hey Mate (I've Got Plenty To Spare), een sterk staaltje noiserock. Al te gek wordt het tijdens Azaz Hind. Dat nummer lijkt wel een vergeten postpunkschets uit de archieven van Prince, bovendien met Duitstalige stemsamples en gewichtige cello's. Bizar zeker, maar meeslepend? Niet echt.
Hetzelfde lot is Heavy Jam beschoren. Met veel te weinig relief kabbelt deze collage van elektronica, wah-wah en gemanipuleerde stemmen voort. Beklijven zit er niet in. En ook in de experimentele jazzoutro en de aan Nick Cave refererende industrial van Sound Of Sirens blijft de spanningsboog miniem.
Het funky Loose Thinking Now is een centraal lichtpunt. De gretige blazerssectie lijkt zowaar onder invloed van onze eigen Peter Vermeersch (X-Legged Sally, Flat Earth Society, dEUS). Misschien was hij ook wel de geknipte gast om de talloze ideeën op 'Pastures New Seasons Turn' een gerichte bestemming te geven.
Op het vlak van lawaaierige indiepop moet je The Bent Moustache niets bijleren. Maar als de experimenteerdrang het roer overneemt, worden de plaat en uiteindelijk ook de luisteraar de mist in gestuurd.