The Besnard Lakes - Until In Excess, Imperceptible UFO

Jagjaguwar

The Besnard Lakes zijn een Canadese band uit Montreal, maar mocht iemand je na het beluisteren van deze plaat zeggen dat het aliens zijn, die een muzikaal charmeoffensief starten op aarde, zou je hem graag geloven.

Op de cover van hun vierde album staat een vaag, groot gebouw op een groene heuvel met golvend gras met onderaan een donkere rivier. Van een ufo is geen sprake, maar waar komt dat witte licht vandaan? “Beam us up, Scotty!”

Algauw bevinden we ons in een andere wereld waarin we een vrouwelijke, Canadese versie van Sigur Ros tegen het vege lijf lopen. We lopen niet, maar zweven rond in klankgolven. Geen idee waar sirene Olga Goreas het over heeft, maar dit klinkt wel betoverend.

Een dikke zes minuten later, verdwijnt onze nimfachtige gids in de nevelen en laat ze ons achter in het gezelschap van haar kompaan Jace Lasek. Terwijl de klanken blijven golven, reciteert de man een soort van mantra.

Dan komt The People Of The Sticks. Ze steken hun hand – of wat daar voor moet doorgaan – uitnodigend uit en de gitaren spelen zowaar een toegankelijke rocktune. Geen wonder dat dit het eerste signaal richting aarde was in de vorm van een single.

Wat volgt ligt volledig in de lijn van het voorgaande. Af en toe borrelen drums op uit de ondergrond, schieten er snelle beesten met ratelende staarten langs onze benen en worden we opgeschrikt door bliksemschichten van gitaar en verleidelijke vioolstroken.

Maar we raken niet meer weg uit deze interstellaire trip en zweven steeds verder van de aarde weg. We hebben het al lang opgegeven om wijs te raken uit de woorden die deze twee afwisselend of in harmonie zingen en besluiten om ons gewoon te laten meedrijven richting Alamogordo.

We absorberen de klanken terwijl we onze ogen sluiten en zien aura’s en quasars, coronale gaten en gammaflitsen op de achterkant van ons netvlies.

Wanneer de laatste synthesizernoot is uitgestorven blijven we nog minutenlang liggen. We vragen ons af of dit nu postmoderne klankenkunst is of eentonige muziekbrij. We neigen naar het eerste, al kan het ook een soundtrack zijn voor een film die nog gedraaid moet worden.