The Big Pink - Future This

4AD

De nieuwe Big Pink is niet de eerste, langverwachte release die ons heeft teleurgesteld de laatste tijd. Gang Gang Dance, Neon Indian, Memory Tapes, The Antlers,... Allemaal bands die in 'De Eerste Groote Internetgolf' werden opgestuwd in de vaart der volkeren en het voorbije jaar niet of slechts gedeeltelijk konden bevestigen. Vandaag voegen we nog een plaatje toe aan deze reeks: 'Future This' van The Big Pink.

Opener Stay Gold kan de pijn nog even verzachten. Een overstuurde synth die klinkt als een Tyrannausaurus Rex, die tijdens een wandelingetje onachtzaam in het slachthuis van Anderlecht is terechtgekomen. Een stuiterende breakbeat en de jongensachtige vocal van Robbie Furze maken de vooruitgeschoven single af.

Even lijkt het dan ook heel even alsof het Londens duo een stevig album heeft afgeleverd, maar Hit The Ground (Superman), doet beseffen dat goed begonnen niet per se half gewonnen betekent. Tegen wil en dank zitten we deze saaie draak van een lied uit. Het is moeilijk om referentiepunten te noemen, omdat het gaat om muziek die we gewoon zo snel mogelijk willen afzetten. We zullen het nummer dus proberen samenvatten met terminologie die we hebben ontleend aan de tweeëntwintigste-eeuwse ruimtevaart: 30 Seconds To Mars... Hopelijk is het landingsgestel defect.

In een interview met NME zei The Big Pink dat er misschien hiphop-invloeden op het nieuwe album hoorbaar zouden zijn en dat kunnen we bevestigen: een blazerssample, breakbeats. Klein probleem: Furze en Cordell rappen niet. Het gaat dan ook eerder de richting uit van platte R'n'B op zoek naar een breed poprefrein. Luister naar Give It Up en huiver bij de gedachte dat dit misschien nog een single gaat worden. Waar zijn de vakbonden als je ze nodig hebt? Het proletariaat heeft rode en groene oordopjes nodig!

Niet enkel hiphop, maar allerlei invloeden en perioden worden op 'Future This' samen in de blender gegooid. Eightiespop, dance, psychedelica, emorock: tezamen vormen ze een onverteerbare bouillabaisse en dan moet de tiramisu van de bomma nog komen. Het lijkt een typisch fenomeen van de laatste tijd: artiesten kunnen moeilijk focussen vanwege de overdaad aan invloeden en technische mogelijkheden en willen daardoor teveel tegelijk zeggen.

Moedig om je geluid volledig opnieuw te definiëren, maar o zo moeilijk. Vraag het maar aan Memory Tapes, Sufjan Stevens en DJ Shadow. The Big Pink kan best eens even terugblikken op hun korte bestaan en concluderen dat ze voorlopig één truukje heel goed kunnen: grimey Britse dance aan een gazey C86-geluid koppelen. Luister naar Too Young To Love (liefst de ep-versie uit 2008) en vergewis u ervan dat deze band één van de meest opwindende songs van de jongste vijf jaar op zijn cv heeft staan. Hopelijk bereiken ze ooit terug dat niveau na deze misser.