The Black Atlantic - Darkling, I Listen
Beep! Beep!
In 2009 kwam The Black Atlantic met het rustige ‘Reverence For Fallen Trees’ op de proppen, dat ze zomaar gratis het wereldwijde web instuurden. Een bloghype later maakten ze ‘Darkling, I Listen’, eveneens gratis. Maar ze evolueerden van een fraaie Bon Iver- en Grizzly Bearkopie op hun debuut naar een band die je vanaf luisterbeurt één bij de kraag vat.
The Aftermath (Of This Unfortunate Event) en Quiet, Humble Man verwijzen nog het meeste naar ‘Reverence For Fallen Trees’ met akoestische intro’s en neigingen naar chamber-pop. Al wordt het snel duidelijk waarom The Aftermath niet op hun debuut had kunnen staan: elektrische gitaren nemen de bovenhand en het geheel klinkt minder knuffelbaar, zeg maar volwassen. Op het eerste gezicht lijkt de hele ep trouwens live opgenomen. Blijkbaar was het een bewuste keuze om alles zo te doen klinken. Chris Coady – de producer die eerder al ‘Teen Dream’ van Beach House en ‘Dye It Blonde’ van Smith Westerns voor zijn rekening nam – draaide daarvoor aan de knoppen bij The Aftermath.
Het pronkstuk van The Black Atlantic is zonder enige twijfel The Flooded Road (Built On Sand). Vanaf de synthesizerstrijkers – die een bluesy gitaarlijntje inleiden – neemt de song je de volle drieëneenhalve minuut mee naar die befaamde, ondergelopen straten. We willen hiervoor zelfs de woorden "impressionistisch, vol van vergezichten en kathedrale, sonische aanzwellingen” in de mond nemen. De bewuste, dynamische afmixing is perfect gekadreerd binnen het kunstwerkje, al kan een drumgeile muggenzifter het snaregeluid soms wat irritant vinden.
Darkling, I Listen, zet die triomftocht weer verder. Hebben we u trouwens de sublieme samenzang; die het dromerig gehalte naar nog ijlere hoogtes brengt, al vermeld? Er is geen beter moment dan nu. In het refrein van Darkling, I Listen, gebeurt het bescheiden en eerlijk. Slechts in beperkte mate is het vergelijkbaar met de gimmick van Fleet Foxes, waar het bijna -excusez le mot - kathedraal klinkt. Instrumentaal gezien is Darkling, I Listen meer upbeat dan de rest van de plaat, soms zelfs funky, maar net niet meezingbaar. Zelfs in de hogere registers klinkt de stem van Geert Van De Velde nog warm. Denk aan Jasper Steverlinck, maar dan met minder kauwgom in de mond.
‘Darkling, I Listen’ van The Black Atlantic: schrijf het op, steek het in je portefeuille en haal dat papiertje terug boven wanneer de eindejaarslijstjes terug voor de deur staan. Het ep’tje is tot in de perfectie doordacht. Of waar instrumenten bijna menselijk weefsel kunnen vormen. Span uw gevoelige snaar al maar op voor wanneer deze knapen nog eens naar Vlaanderen komen, liefst naar onze achtertuin of living.