The Black Heart Rebellion - Har Nevo

Eigen beheer

Het is al bijna een decennium geleden dat we The Black Heart Rebellion voor het eerst aan het werk zagen. Toen nog het vreemde eendje tussen veel punk- en hardcoregeweld, ongepolijst en wild om zich heen schoppend. Niet helemaal duidelijk welke richting het allemaal uit moest gaan, maar vol karakter en kracht. Vandaag is de groep volwassen en krijgen we 'Har Nevo' voorgeschoteld.

Laat er geen twijfel over bestaan: The Black Heart Rebellion is beenhard, maar vereist ook dat je het volume flink open moet durven draaien. Deze tweede langspeler speel je ofwel voor de volledige straat ofwel helemaal niet. Deze band is traag en zacht, laat de luisteraar soms erg lang wachten en net op dat moment scheurt ze de duisternis tegemoet. Nooit vrolijk, altijd ingetogen en somber.

Avraham opent 'Har Nevo' erg artistiek met een intro, die gradueel in de song overloopt. Enkele minuten verder nader je de climax en dan … niets. Zo traag als de opbouw was, verdwijnt de explosie. The Woods I Run From neemt het daarna over met een dreunend ritme en repetitieve melodiën die de zwarte sfeer in dikke, ondoordringbare lagen uitsmeren. En eigenlijk doen alle volgende nummers precies hetzelfde, maar nooit op dezelfde manier en steeds met een ander karakter.

De hardcore is ver te zoeken, de experimentele kant ligt er vingerdik op. En toch blijft The Black Heart Rebellion eigenzinnig. Geen wapperende broekspijpen door de dreunende bassen, maar toch net hard genoeg om alles in je buik te voelen. Steeds een beetje terughoudend, als een pitbull aan de ketting, zonder geblaf maar met twee ogen die je niet los laten.

Ongetwijfeld is 'Har Nevo' een must voor de fans van het genre. Origineel, met een eigen sound, om intens naar te luisteren of half bij weg te dromen. Nog steeds ongepolijst maar al iets minder wild om zich heen schoppend.