The Body + Full Of Hell - One Day You Will Ache Like I Ache

Neurot Recordings

Je hoort de term hipstermetal steeds vaker vallen. Als het gaat om Deafheaven bijvoorbeeld. En ook voor die samenwerking van The Body en Full Of Hell wordt die wel eens smalend bovengehaald.

Want de lijntjes, die o zo nauwkeurig door de heren metalkenners getrokken worden, mogen nu eenmaal niet overschreden worden. Let wel: het zijn ongetwijfeld verdraagzame mensen, metalliefhebbers, maar raak niet aan de muziek.

Even voorstellen misschien: Full Of Hell, dat is grindcore van het ruwste soort; The Body is dan weer het sludgemetalduo rond de imposante figuur van Chip King. En samen maakten ze een potje van beide genres; een potje dat wij best weten te smaken.

“Release and be free! Accept the pain!” staat er aan alle kanten op het artwork afgedrukt. En dus aanvaarden wij geduldig de pieptoon, die ons in afsluiter Abel even de tinnitus doet vergeten. Aangevuld met wat bijkomende, onheilspellende geluidjes, is die pieptoon alomtegenwoordig in dit nummer (en in mindere mate in broertje Cain). Maar halverwege is daar de invasie van demonen, die zo prominent aanwezig is in alle nummers. Dit is geen feelgoodmuziek, maar troost kan het wel bieden. Tenminste, als je het de kans geeft.

En steeds wordt er met de luisteraar gespeeld. Tot en met de laatste sample, die als een gek van oor naar oor wordt gegooid, waardoor je jezelf erop betrapt dat je probeert te volgen met je ogen. Hetzelfde geldt voor titelnummer en opener One Day You Will Ache Like I Ache (een citaat van Courtney Love of all people): een (elektronische) kickdrum en snare zijn het eerste wat je hoort, maar die verdwijnen helemaal naar de achtergrond als Full of Hell-zanger Dylan Walker zijn bek opentrekt en zijn band de song doet imploderen.

Het mooie aan deze plaat is net wat de purist zal verfoeien: dat er namelijk ruimte is voor experiment, voor het buiten de grenzen van de eigen beperkingen treden. Komt daar nog bij dat vooral voor de percussie een belangrijke rol is weggelegd. Er werd dan ook gewerkt met twee drummers, hetgeen in de opener, maar ook in vervolg Fleshworks een imposant resultaat oplevert.

Geen enkel nummer op deze plaat laat je toe om te skippen. Ook al omdat er behoorlijk wat variatie zit in de songs. Enige constante is de depressieve, helse (de term was nooit meer op zijn plaats) en nachtmerrieverwekkende toon, die op dit album overheerst. En net daardoor kan het troost bieden, kan het een uitlaatklep zijn. Want je bent niet alleen met je miserie en depressies.

Bekijk dit dus maar met de nek, als je wil. Intussen houden wij deze samenwerking wel voor ons.