The Boxer Rebellion - Promises

Absentee Recordings

The Boxer Rebellion timmert al een decennium en vier platen lang  - Promises’ is hun nieuwste worp - aan hun weg, maar de grote doorbraak blijft vooralsnog uit. Ze mogen dan al voor een groter publiek spelen dan de spreekwoordelijke twee man en een paardenkop, de grote massa’s zoals Coldplay, The Killers en Editors (toch in ons land) zijn voor hen niet weggelegd. Oorzaak: het gebrek aan airplay op Studio Brussel en het uitblijven van grote festivalboekingen. Dat heeft niets met kwaliteit te maken. Doves leveren ook al jaren de ene uitstekende plaat na de andere af. En werd Elbow ook niet stilgezwegen voor ze een hit scoorden met ‘One Day Like This’?

Nathan Nicholson verhuisde van Londen naar de Verenigde Staten na het overlijden van zijn moeder, The Boxer Rebellion moest in de beginjaren een tour afzeggen omdat hun zanger ernstig ziek werd. En twee weken na het uitkomen van het debuut ging hun label  – Poptones – failliet. Om maar te zeggen: het is niet makkelijk geweest, maar ze zijn er nog steeds.

De vergelijkingen met The Killers en Coldplay doen de groep rond Nathan Nicholson oneer aan. Zeker als je bedenkt dat de eerste twee met hun laatste platen steevast aan de verkeerde kant van de commercie terechtkwamen. Neen, geef ons dan maar een nummer als Diamonds, de eerste single uit ‘Promises’. Een vlotte rocker die laag per laag wordt opgebouwd, onder de oppervlakte eigenlijk heel zwart is en handelt over een laag zelfbeeld en een minderwaardigheidscomplex. Of waar dacht u dat “I’m no good next to diamonds / when I’m too close they start to fade” naar refereerde?

Nicholson moet toch iets op zijn kerfstok hebben, want in Take Me Back geeft hij zich over aan een hopeloos klinkende smeekbede (“And I know that you’ll never believe me / And even if you wanted to work this out / All I seem to have are excuses / Rambling words of doubt”) waarin hij zijn falsetto laat spreken. Knap nummer.

Een stuk positiever klinkt het in Fragile, een door synths aangedreven nummer dat ook weer zorgvuldig naar zijn grootsheid toewerkt. “Life is fragile / but I still believe zingt Nicholson hier. En als wij de zon op ons hoofd voelen schijnen kunnen we het daar alleen maar mee eens zijn.

Niet elke track beklijft even hard, maar zelfs een nummer als Keep Moving, kan je niet als minder dan intelligente pop afdoen. En met Safe House komen ze gevaarlijk dicht bij de verkeerde kant van bombast, maar balanceren ze nog net aan de goede kant van de grens. You Belong To Me is een pianoballad, die ons iets te vlak blijft en ook New York is geen hoogvlieger, maar daartegenover staat dan weer het ontroerend mooie Dream met ook hier de weerhaakjes in de tekst: “Dream is all you ever do / Surround yourself with walls / So no one can get through".

‘Promises’ is niet de allerbeste The Boxer Rebellion – dat blijft ‘Union’ uit 2009 – maar is wel stukken beter dan alles wat we de laatste jaren van The Killers, Coldplay en consorten hebben gekregen. Grootsheid waarbij  je je af en toe heel klein voelt. Op 12 september kan je ze live aan het werk zien in de Orangerie. Niet denken, gewoon doen.