The Bronx - IV

White Drugs

Mariachi en punk. Het lijkt ondenkbaar. En toch. The Bronx slaagde erin om de twee te combineren. Hoewel combineren misschien niet helemaal het juiste woord is. Aan de ene kant is er de punk, die The Bronx speelt, en aan de andere kant de mariachi van Mariachi El Bronx. Zelfde band, andere muziek. Het was al vijf jaar geleden dat de punk nog eens aan de beurt was ('III’ dateert uit 2008). Maar van die lange pauze heeft de band op  ‘IV’ duidelijk weinig last.

En dus zorgt ‘IV’ weer voor behoorlijk wat geschaafde knieên, pijnlijke ellebogen en blauwe plekken.  Want deze songs slingeren je met plezier van de ene muur naar het volgende trapgat, daarbij allerlei in de weg staand meubilair meesleurend.

Dat begint met opener The Unholy Hand. De band vliegt er onmiddellijk in. En de vibe zit meteen goed. Niks geen overgang. Gewoon schoppen en slaan. Zanger Matt Caughtran vraagt zich af of het “the antichrist or the holy ghost” is die bezit van hen nam. Dat zou, zoals hij zelf in een interview zegt, te maken hebben met de ogenschijnlijke onverzoenlijkheid van de twee incarnaties van deze groep. Maar daar lijkt enkel de buitenwereld een probleem mee te hebben.  Want de overgang verloopt hier in elk geval vlekkenloos.

The Bronx is nooit een punkband geweest genre Off! of Lard en zoekt het muzikaal iets dichter bij de melodieuze hardcore van een band als Life Of Agony. Let wel: Matt Caughtran is een pracht van een zanger die zijn strottenhoofd uit zijn keel zou trekken als het de fans zou overtuigen. En de muziek is bijzonder pittig en uitermate geschikt om keet op te schoppen. 

Bovendien heeft de band hier twaalf bijzonder goede nummers bij elkaar geschreven. Want de plaat houdt je van begin tot eind in de ban. Opvallende uitschieter is wel Life Less Ordinary, waar je Caughtran in zijn eentje hoort met een eenzame gitaar als begeleiding. Het is niet meteen iets dat je verwacht van een punkband, maar The Bronx komt er wel glansrijk mee weg.  

Het lijkt allemaal bijzonder eenvoudig om songs als Last Revelation of Pilot Light te schrijven, maar zit hem daar nu net niet de klasse van een band? Aanstekelijke punkrock, die je van bij de eerste noot meesleurt in een moshpit van gevoelens. Pilot Light begint schokkerig om, bij het refrein, los te barsten. Torches zet je aanvankelijk op het verkeerde been, maar slaat dan dubbel zo hard terug. Nee meneer, zo maken ze niet veel liedjes meer.  En The Bronx heeft er net een dozijn van gemaakt.