The Bronx - The Bronx (III)

White Drugs

‘The Bronx (III)’ is de treffende titel van het derde album van The Bronx, een stel punkers uit LA dat de moeite niet neemt om zijn albums namen te geven. Ze staan bekend om hun no-nonsens aanpak, zowel op het podium als in de studio, en nummer drie vormt daarop geen uitzondering.

Eens met Knifeman het startschot van 'The Bronx (III)' is gegeven, gaan de heren zonder veel omwegen op hun doel af. De formule is steevast stevige punkrock die je met veel lawaai bij de keel grijpt. Geen franjes, geen strikjes of cadeaupapier, gewoon een half uur pure power, samengeperst op een glimmend schijfje.

The Bronx lijkt wel een heel leger gitaristen te hebben, met riffs die nu eens thuishoren in de categorie 'hardcore' en dan weer duidelijk een heavy metal-invloed verraden. Niet zelden spookt de geest van Josh Homme (uit zijn Kyuss-tijd) rond op 'The Bronx (III)', maar zonder uitzondering is het hele gebeuren redelijk oorverdovend. Over zanger Matt Caughthran kunnen we kort zijn: soms brult hij, en soms roept hij heel hard.

Dat wil uiteraard niet zeggen dat er niet meegezongen kan worden. Pleasure Seekers en Six Days a Week zijn uiterst geschikt als euh... meebrullers. De enige voorwaarde is dat de volumeknop helemaal openstaat. Dit is hoegenaamd geen plaat om te gebruiken als achtergrondmuziek bij het studeren.

Het album verzwakt een beetje in de tweede helft, hoewel Minutes in Night een paar moshpitwaardige riffs heeft. Of misschien begint het gebrek aan variatie na een tijdje gewoon door te wegen. Hebben we al vermeld dat Matt Caughthran veel brult?

Erg gesofisticeerd is het allemaal niet, maar dat is dan ook niet de bedoeling. Gelukkig was de band verstandig genoeg om het kort te houden, want hoofdpijn willen we natuurlijk ook niet. 'The Bronx (III)' blijft op die manier een sneltrein van een plaat. Dat er niet veel bagage aan boord is, nemen we er dan maar bij. Voor liefhebbers van een brokje zuiver testosteron en zinvol geweld.