The Cave Singers - Naomi

Jagjaguwar

Het parcours van The Cave Singers is er een zoals dat van Claude Criquelion in het WK van 1988: vaak indrukwekkend en mee met de beslissende ontsnapping, maar geregeld ook op hun bek stuikend in het zicht van de streep. Halen ze met ‘Naomi’, hun vierde plaat eindelijk het hoogste schavotje nu ze een extra bandlid aan boord haalden?

Het antwoord is helaas: nee. Niet dat The Cave Singers deze keer kennis maken met het asfalt, nee daarvoor musiceert het viertal te goed, maar behalve de single Have To Pretend springt er geen enkele song meteen uit als een weggesmeten drinkbus van Tom Steels.

The Cave Singers peddelen op deze plaat meestal rustig de berg op in de bus en doen geen moeite om de koers te kruiden met een splijtende demarrage. Ze stellen zich tevreden met de benen los te rijden.

En toch heeft de band troeven: zanger Quirk heeft een doorleefde stem als oefende hij zoals Demosthenes door met een mond vol kiezels te tegen de branding op te roepen, de gitaren glimmen en de drumpatronen zijn dartel en inventief. En ja, de nieuwe bassist (ex-Blood Brothers) Morgan Henderson drukt hier en daar wel degelijk zijn stempel op de songs met gefluit en wat extra percussie bovenop zijn basspel.

Het ontbreekt de band dus gewoon aan een paar topsongs zoals Have To Pretend  er echt wel een is. al is het verderop toch nog genieten: It’s a Crime is een dopingspuit vol gekte à la Southern Culture On The Skids en daarna volgen nog twee (zachtere) parels: Week To Week en Evergreens. Drie songs lang loopt het echt gesmeerd voor Quirk en zijn ploegmaats.

Daarna zakt het peil weer, zonder onder de middelmaat te glijden. De band vervalt echter in de oude gewoonte om simpele gitaarriffs schijnbaar eindeloos te herhalen en zo glijdt de plaat voorbij zoals het landschap in een overgangsrit in de Tour.

Easy Way is nog eens een tussensprintje met zijn gammele gitaarklank en verrassende fluittonen. “You’re not a follower, don’t need to follow” klinkt het en inderdaad, even trekt de band kop om dat nog een laatste keer te herhalen wanneer de droge drums blaffen aan het begin van Early Moon.

Al bij al is deze vierde plaat eerder een stap terug na ‘No Witch’, het album uit 2011, maar stilaan voelen The Cave Singers aan als dat verweerde zadel van je oude fiets: oh zo comfortabel! En zo drukken we ook 'Naomi' aan onze schrale borst.