The Cheaters - The Cheaters

Big Dipper Records

The Cheaters, een naam conform de regels van de rock, bracht in 2006 een ep'tje uit. Een voorsmaakje voor een langspeler die voortaan in de platenbakken te vinden is onder de noemer 'gemene, ruige sixtiesmuziek'. Dat alles met een scheutje punkrock, zo belooft het Noorse trio, af te spelen op een onverantwoord luid volume. In een mum van tijd speelden de heren enkele grotere festivals in Scandinavië en Engeland plat. Benieuwd hoe België hun debuut zal verteren.

Wanneer we het schijfje voor het eerst in handen krijgen, denken we spontaan aan 'Revolver' van The Beatles. Nog geen noot muziek gehoord, maar het art-work spreekt voor zich: er staat ons een enorme tegenvaller óf een dikke meevaller te wachten.

Het openingsnummer Ludwig XIV denkt die klus in amper 26 seconden te kunnen klaren en slaagt daar warempel in: het is een energiebom. Drummer Henrik W. Kristiansen krijgt de eer om deze plaat te openen, we zijn vertrokken! Op opvolger en tevens single It's alright zakt het energieniveau nauwelijks. Stilaan raken wij onder de indruk van de vlijmscherpe gitaar en beginnen we ons het smerigste van Oasis voor de geest te halen. Dit gaat de goede kant uit.

Op de website van The Cheaters staat te lezen dat de jongens in een ver verleden (als elfjarigen!) vooral hun eigen impressies van The Animals speelden. Op dit debuut is het overblijfsel daarvan niet alleen de sixties-spirit, maar vooral het spelplezier dat uit de boxen druipt. De schreeuwerige stem van Ørvind Skarsbø maakt het geheel rond en daar mogen we eigenlijk nog best blij om wezen. Bij aanvang van The Cheaters stelden de heren immers slechts één voorwaarde aan elkaar: Skarsbø zou nooit of te nimmer de microfoon vastnemen, laat staan er door zingen. Tijdsgebrek en omstandigheden zorgden echter voor een andere afloop. Gelukkig maar.

Genoeg verhaaltjes, wat met de overige nummers? De song met echt singlepotentieel is volgens ons Get The Picture. Catchy, meerstemmig refrein, scherpe gitaar en meezingbaar en brulbaar. Het is een nummer dat gegarandeerd in je hoofd blijft hangen. Van hetzelfde kaliber is I Found Love. We beginnen het Noorse drietal meer en meer op prijs te stellen en houden van hun luidruchtige, jonge, energieke aanpak die we al kenden van, bijvoorbeeld, de jonge Hives.

Enkel met Oh Woman weten wij niet wat gedaan. Is dit een grap? Of echt serieus? Na een tiental luisterbeurten kunnen we het wél meezingen, maar zijn we er nog steeds niet uit. Voorlopig houden we het op een country-zijsprongetje. Johnny Cach die nog snel even mee op de plaat moest, who knows. Het onconventionele zint ons wel, maar er hapert iets. Geef ons dan maar liever de snijdende mondharmonica op Reverberation. Die klinkt echt en gemeend.

The Cheaters hebben ons ook aan het lachen gebracht. Als Skarsbø bijvoorbeeld ongegeneerd "Baby let me sleep in your bed tonight" roept, komt dat hier als grappig over. Het verder erg aanstekelijke I Might Believe lijdt gelukkig niet onder de soms banale tekst. Onze voet tapt bijna dwangmatig mee met het opzwepende ritme. Afsluiter Masculine Disposition begint heerlijk met de bas en de drum en gaat daarna via de gitaar de rockabilly-kant uit.

The Beatles is het niet helemaal geworden, een fijn plaatje wél. Om in de gaten te houden.