The Chemical Brothers - Born In The Echoes
Virgin Records
Er zijn zo van die momenten waarop we ons verschrikkelijk oud beginnen te voelen, bijvoorbeeld wanneer we ons realiseren dat zelfs The Chemical Brothers al twintig jaar meedraaien. Ze hebben onze jeugd gekleurd met nummers als Hey Boy Hey Girl, Leave Home, Block Rockin’ Beats, Galvanize en later ook nog Do It Again. En nu met 'Born In The Echoes' komen er nog een paar nummers bij, met één hartenbreker.
En hey, ze kunnen het nog steeds, want is dat daar niet alweer Go dat door de luidsprekers galt? En is het niet Go dat in aanmerking komt voor de titel van zomerhit van het jaar? Maar in diezelfde twintig jaar zijn we niet altijd even geïnteresseerd gebleven in hun platen. Zo vanaf ‘Surrender’ zijn die toch een beetje stoffig beginnen worden. Middelmatig.
Waar ze dan weer wel al die tijd goed in zijn gebleven is het opzoeken van interessante samenwerkingen. Doorheen de jaren waren er samenwerkingen met Noel Gallagher, Richard Ashcroft, Kele Okereke van Bloc Party, Beth Orton en zelfs Midlake en The Magic Numbers. En ook op ‘Born In The Echoes’ – hun achtste plaat al – hebben er zo enkele verrassende staan, want Ed Simons en Tom Rowlands hebben deze keer St. Vincent en Beck aan hun mouw getrokken.
En laat ‘Born In The Echoes’ nu helemaal geen slechte plaat zijn. Under Neon Lights klinkt zo mooi met dank aan St. Vincent. Wide Open, het pareltje van de plaat, klinkt zo mooi en zelfs ingetogen op een bepaalde manier dankzij Beck. Sometimes I Feel So Deserted is een dansvloerknaller van formaat en Reflexion is een terugkeer naar de grote vorm van weleer. En Go: probeer er maar eens op stil te blijven staan.
En wat de plaat ook nog heeft: op één of andere manier klinkt ze opvallend zomers. Zelfs de meer melancholisch getinte tracks. Het is geen Tomorrowland-plaat, het leven is niet altijd rozengeur en maneschijn, maar misschien is het wel een plaat om met een cocktail in de hand op te dansen met je zomerliefje, voor zolang dat nog duurt.
Enkele tracks klinken als vintage Chemical Brothers, maar helaas geen vintage grand cru. I’ll See You There bijvoorbeeld is zeker niet slecht, maar lijken ze zelf al eens eerder te hebben gemaakt. Just Bang lijkt nog het meest op een overbodig achtervoegsel van Go. Taste Of Honey is een aardigheidje, maar haalt wel de vaart uit de plaat. Het zou nog wel gewerkt hebben in combinatie met Radiate, kwestie van een sfeer langer vast te blijven houden. Het enige nummer dat werkelijk nergens bij lijkt te horen is hier vreemd genoeg de titeltrack.
Alles bij elkaar hebben The Chemical Brothers met ‘Born In The Echoes’ een plaat afgeleverd die vel beter is dan wij hadden durven vermoeden. Een plaat ook met enkele nummers waar we naar blijven teruggrijpen en eentje (Wide Open) dat werkelijk mijn hart gestolen heeft. Niet slecht na twintig jaar carrière.