The Church - Further/Deeper

Unorthodox

The Church is een Australische psychedelische-oudgediende. Afhankelijk van de telling is 'Further / Deeper' de vijfentwintigste plaat van een band die al vijfendertig jaar bekend staat om haar lange melodische, meeslepende songs en albums.

Deze plaat kwam echter niet zonder slag of stoot tot stand. Willson-Piper, gitarist van het eerste uur (1980 is dat) gaf aan geen deel meer te willen uitmaken van The Church. Hij werd vervangen door Powderfinger-veteraan Ian Haug.

De recepten werden niet gewijzigd. De band klinkt nog altijd heel ruimtelijk, weids en trippy. Maar de sound werd wel nog iets dikker, de instrumenten lopen nog meer in elkaar over. Het geluid is meer aquarium dan Melkweg, wat geen slechte zaak is. De integratie van Ian Haug in de band verliep met andere woorden schijnbaar vlekkeloos, of had toch alleszins geen negatieve impact op de sound.

De plaat gebruikt een heel palet aan sfeertoetsen. Overwegend lijkt ze eerder koel en afstandelijk. Het ritme van de plaat is heel egaal, de productie is heel clean en smooth. Openers Vanishing Man en Delirious zijn hier exponenten van. Hoewel deze overkoepelende mood niet gebroken wordt zijn er via allerhande toetsen toch sfeerverschillen merkbaar.

Kwalitatieve uitschieter Let Us Go schuurt wat meer, op de achtergrond spelen een grommende bas en een groep metaalachtige klinkende gitaren. Toy Head en Laurel Canyon klinken heel erg poppy, die laatste zelfs hoopvol. Misschien missen ze juist daardoor wat diepgang, het zijn duidelijk de mindere nummers op de plaat. De waanzin, de bad trip is nooit ver weg. Soms moet je echter wat moeite doen om hem te vatten. Globe Spinning brengt met gefluisterde achtergrondvocals en de dissonante synths het meest deze enge sfeer, maar in elk nummer zorgen subtiele elementen (lyrisch dan wel muzikaal) voor wat spanning onder het oppervlak.

Ondanks of net dankzij deze rijkdom blijft dit toch vooral een avondplaat. Ze vereist wat aandacht om echt te vatten en de juiste, avondlijke, omgeving om helemaal tot haar recht te komen.

De composities zijn echt vakwerk, de veelheid aan melodieën vullen elkaar goed aan en worden nauwgezet uitgevoerd, origineel zijn ze echter niet. De akkoordenprogressies heb je waarschijnlijk al eens gehoord, de bewuste melodieën blinken niet uit in vernieuwing. De verdienste van The Church is niet dat ze het psychedelische genre wederom nieuw leven in blazen, maar dat ze er na vijfendertig jaar nog steeds in slagen platen van een hoog niveau af te leveren.

De egale cadans, de cleane productie, de dikke opeenstapeling van melodieën geeft een mooie trip, een eenvormig album dat je, gegeven de juiste mood en dankzij de subtiele sfeerverschillen, kan meetrekken en vasthouden. Verwacht echter geen innovatieve plaat, dit is respectabel vakwerk, een genietbare plaat met herbeluisterwaarde maar geen game changer, geen kunst met grote K.

The Church speelt op 3 juni in de Muziekodroom.