The Civil Wars - Civil Wars
Columbia Records
John Paul White en Joy Williams zijn dan toch niet voor elkaar geboren. Civil Wars zijn niet meer, maar eigenlijk kunnen we ons maar moeilijk voorstellen dat een een band die posthuum nog zoveel prachtigs aflevert voor euthanasie kiest. Neen, White en Williams zijn ‘doomed to be together’. Of tenminste: dat hòpen we.
We gaan er geen zakdoekjes om winden: iets mooiers, iets pàkkenders, iets hartverscheurender dan Civil Wars hebben we dit jaar niet gehoord. De plaat is zò mooi en tegelijk zodanig in melancholie gedrenkt dat je er zin van krijgt om je triestig te voelen. Zoals die keer dat je onstuitbaar moest huilen om een Groot Verdriet en het tegelijkertijd niet kon laten om in de spiegel naar je eigen tranen te kijken.
Opener The One That Got Away klinkt alsof er helemaal niémand zonder kleerscheuren is weggekomen. In I Had Me A Girl trekt John Paul White in het gezelschap van T-Bone Burnett en Robert Johnson naar de crossroads. De Dobro-met-distortion huilt naar de maan en wij – en nog enkele anderen - huilen mee. De intro van Same Old Same Old is bijna een exacte kopie van Flame Turns Blue van David Gray – nog zo’n nummer waar we graag droevig van worden. Het maakt er de song – over het tegen beter weten in weigeren iets los te laten dat je eigenlijk al lang verloren bent - niet minder mooi of aangrijpend op.
Dust To Dust gaat over het moment in een relatie waarop bravoure niet meer hoeft omdat die ander je pijn even hard voelt als jijzelf. Onwaarschijnlijk eigenlijk dat een ‘koppel dat er nooit een geweest is’ zo’n mooie break-up plaat maakt. Civil Wars maken country zoals ook Lucinda Williams die maakt, ontdaan van alle meligheid en goedkope emotie en recht naar de keel grijpend. De intensiteit van Civil Wars is op sommige momenten haast verstikkend. Er zijn een paar momenten van verademing, zoals het flink wegrockende From This Valley – met een onwaarschijnlijk mooi a capella deel - of het dreigend en rockende Oh Henry dat zo op de soundtrack van ‘O’Brother Where Art Thou’ had gekund.
De Civil Wars versie van The Smashing Pumpkins’ Disarm maakt hier iets minder indruk dan de eigen songs, simpelweg omdat de we de woorden al van een ander gehoord hebben. Een hele, héle mooie en radicale versie van een classic maar wel andermans narrative en daardoor toch net een tikje minder overtuigend.
Als wij van àlle platen van 2013 er slechts één mochten houden, dan zou het deze Civil Wars zijn. Zo mooi en zo intens dat het pijn doet. En dat hebben we graag.