The Crookes - Chasing After Ghosts
Fierce Panda
"Een van de voortrekkers van de new pop, het volgende fantasietje van de Britse muziekpers", zo worden The Crookes genoemd. Daarmee proberen ze aan de overkant van het Kanaal een lading piepjonge groepjes af te bakenen die de Britpop doen herleven. Iets waar wij slechts deels in meegaan, want The Crookes leveren met 'Chasing Ater Ghosts' geen meesterwerk af, maar charmeren doen ze in ieder geval wel.
Een eerste teken van leven kregen we vorig jaar al in de vorm van de veelbelovende ep 'Dreams Of Another Day', met daarop ondermeer de catchy single Backstreet Lovers. Die zette sommigen er al toe aan om het jonge viertal op te kloppen tot een van dé beloftes voor 2011. Een beetje voorbarig, want een blitzcarrière is nu eenmaal niet voor iedereen weggelegd.
Hun afkomst speelt alvast in hun voordeel. De jonkies van The Crookes zijn afkomstig uit Sheffield, een stad die met Arctic Monkeys, Moloko, Pulp, The Human League en nog een hele rist anderen al heel wat bijbracht aan de Britse alternatieve scene. Echt verwant met een van de net vermeldde bands zijn ze niet, al speelt Sheffield wel een hoofdrol. Crookes is namelijk de universiteitswijk van de stad en is ook de plek waar de vier elkaar leerden kennen en met elkaar optrokken. De sfeer van de parken, koffieshops, historische gebouwen en boekenwinkels zijn samen met hun voorliefde voor kunst, dramatiek en literatuur duidelijk een invloed geweest voor 'Chasing After Ghosts'. De plaat ademt daardoor een soort romantiek uit, die je nog het meest terughoort op Carnabetian Dreams en By the Seine.
Muzikaal werd de honing voornamelijk gezocht in de jaren tachtig. Het stemgeluid van zanger George Waite drukt die stempel nog wat steviger door, want vanaf de eerste seconde dat hij zijn keel openzet, denk je meteen aan Morrissey. Schaamteloos kopiëren doet Waite echter niet, want hij countert dat met meer dan voldoende eigen accenten en enthousiasme. The Crookes putten niet enkel uit het verleden, hun sound draagt ook veel hedendaagse tinten mee. Donkere, poëtische teksten koppelen ze aan een vrolijk en frivool geluid, dat je regelmatig doet denken aan Maxïmo Park, The Libertines en Vampire Weekend.
De teksten contrastreren fel met dat geluid. 'Chasing After Ghosts' moet een soort jeugdtestament voorstellen, niet over het aangename leventje in Crookes, maar wel over moeizaam opgroeien en hindernissen bij het volwassen worden. Iedere song is literair hoogstaand, maar wel vrij somber gekleurd. Zo gaat Bloodshot Days bijvoorbeeld over een kortstondig, stukgelopen huwelijk.
Toch zijn The Crookes zeker nog niet top. De groep heeft de oefening om echte stevige singles, het fundament voor langdurig succes, te maken nog niet volledig onder de knie. Het gaat op het zich voortslepende Youth zelfs even de mist in en het geheel mist nog overtuigingskracht en mocht gerust iets pittiger zijn.
Al zitten ze op het goede spoor: 'Chasing After Ghosts' is zeker geen eenvoudige, maar toch geslaagde evenwichtsoefening tussen serieuze, donkere poëzie en een fris en onbezonnen geluid. De eindafrekening is positief: het fenomeen van 2011 zullen ze zeker niet worden maar je legt toch maar beter een knoop in je zakdoek zodat je ze deze lente of zomer niet mist als ze ons land aandoen.
4 april 2011
Frederic Heymans
