The Dandy Warhols - Why You So Crazy

Dine Alone Records

We gaan heel eerlijk zijn, Courtney Taylor Taylor en co: we waren jullie een tijd lang kwijt. Het naar alle kanten schietende, folky ‘This Machine’ of het wat makke ‘Distortland’ leken aan te sturen op gemakzucht of het compleet loslaten van de teugels. Dus we zijn in volle verwachting wanneer een negende studioplaat een titel als ‘Why You So Crazy’ heeft; een titel waarin niet enkel het woord “crazy” centraal staat, maar dat ook net compleet fout klinkt, raam tohc toor eederien bechrepen wort.

En nee, ook nu kunnen de Warhols geen kleur bekennen. Van gezapige folkballades waarbij je zo met de drie jongens de kroeg in wil duiken tot lang-psychedelische passages met hoofdtollende uitglijders: allen aanwezig. Soms overdreven amicaal, soms net iets te veel richting Heroin Is So Passé (isn’t it?). Maar vooral ook niet te fluffy, niet meer alsof songs zowel vandaag als gisteren hadden kunnen ontstaan. Nee, ‘Why You So Crazy’ is in feite song na song weer een beetje thuiskomen. Glimlachen. Misschien zelfs feestvieren.

Het duurt wel een poosje om tot die vaststelling te komen. Na een ijle intro, gaan de Dandy’s far out of space met diepe blieptunes, psychedelische effecten en een sluipende beat waardoor Taylor Taylor mysterieus fluistert. Aanstekelijk, maar ook in een bizarre melodieuze roes. Pas vanaf dan komt het trio opnieuw en duidelijk binnen, met een lichtvoetige folkrock-’n-roll en de gevleugelde woorden “I’m gonna live a high life ‘till I die”, met dat typisch hoge, cartooneske stemmetje. En dan wisselt de plaat verder tussen psychedelische zweefrock en jolige folkballades.

Soms opvallend nuchter, soms heerlijk beneveld. Droog of kosmisch. Het lijkt wel of de band een verzamelplaat heeft willen maken, een jukebox vol fijne liedjes. De enige constante is een meer dan gezonde dosis humor, in de vorm van eenvoudige teksten waarin “small town girls” worden aangevallen en lichtzinnige zonden vergeven worden.

Zijn we dan helemaal blij? Echt reden tot juichen is er nu ook weer niet. ‘Why You So Crazy’ is immers nooit echt memorabel, eerder grappig, een soort van volksvertier zonder verdere ambities. Maar het was natuurlijk al langer duidelijk dat de spitsvondige Dandy Warhols van de eerste twee platen de teugels los hebben gelaten om ze nooit meer helemaal goed vast te grijpen. Beschouw het gewoon als fun, prettig, ontspannend. Niet meer, maar zeker ook niet minder. De honkvaste fan mag in elk geval erg blij zijn met deze zoveelste wedergeboorte.