The Datsuns - Death Rattle Boogie

Hellsquad Records

Stampende, dampende hardrock, dat is waar The Datsuns voor staan. Feestknallers met riffs die lekker uit de luidsprekers spatten. 'Death Rattle Boogie' brengt meer van hetzelfde, en toch zijn we ontgoocheld.

Overmatig gebruik van het distortionpedaal? Check. Megalomane / virtuoze gitaarsolo’s? Check. Een zweem van zweet en bier? Check. Alle elementen voor een typische Datsuns-plaat lijken dus aanwezig.

En toch valt er een koerswijziging te bespeuren. Het lijkt alsof de Nieuw-Zeelanders met deze plaat hun muzikale invloeden willen etaleren. Op Bullseye kan je moeilijk om de stonertoets heen, Wander the Night echoot The Doors, en Fools Gold en Colour of the Moon ademen dan weer classic rock. Gevolg van die vele invloeden? De plaat is op geen enkele manier origineel.

Idem voor de songstructuur. Intro-strofe-refrein-solo-refrein-strofe-outro, u kent het wel. En dat de hele plaat lang. Zanglijnen volgen vaak gewoon het akkoordenschema of de melodie, wat de nummers bij momenten wel heel eendimensioneel maakt. De kans is trouwens groot dat u die melodie elders al eens hebt gehoord. De teksten zijn evenmin memorabel en het slagwerk springt er ook niet direct uit.

Is het dus een slecht album? Dat hangt van uw verwachtingen af. Wilt u een catchy, ongecompliceerde rockplaat waarop hier en daar enkele ledematen los te schudden vallen, dan bent u aan het juiste adres. Zo niet, dan is de kans vrij klein dat u geïnteresseerd bent in eender welke cd of recensie van The Datsuns. 'Death Rattle Boogie' brengt doodgewoon wat ervan wordt verwacht: goedgebrachte, lekkere rockstampers. Maar zeker ook niet meer dan dat.

Met andere woorden: de nieuwe van The Datsuns brengt niets dat de annalen der muziekgeschiedenis zal halen. Ze lijkt meer op een excuus voor een ongetwijfeld wervelende reeks concerten, dan op een neerslag van hard repetitie- en studiolabeur. Maar dat het ding garant staat voor een feestje, lijdt geen twijfel. Entertainment zonder meer.