The Delines - Colfax

V2

De naam van zangeres Amy Boone (The Damnations TX) zal maar bij weinigen een belletje doen rinkelen, maar lang zal dat niet meer duren.

Colfax



De doorleefde stem van Boone beroerde schrijver-songwriter Willy Vlautin (Richmond Fontaine) zodanig dat hij een band rond haar vormde met daarin schoon volk als Jenny Conlee (The Decemberists), Sean Oldham en uiteraard Vlautin zelf. Hij begon ook reeds in 2012 songs te schrijven met haar als zangeres in gedachten.

Het leverde elf tijdloze countrysoulpareltjes op, die bij een toevallige beluistering misschien nog beetje easy listening lijken, maar in de teksten opent zich een hele wereld. Een wereld waarin vrouwen eeuwig op zoek blijven naar een degelijke man, maar steeds weer met een gebroken hart en blauwe plekken achterblijven, hun verdriet verstoppen voor hun kinderen en hen met een wrang slaapliedje van Randy Newman in slaap proberen sussen. Een wereld waarin mannen ten strijde moeten trekken in verre landen en bij terugkomst werkloos hun zorgen verdrinken in te veel alcohol.

De songs klinken heel behoedzaam als werden ze ’s nachts opgenomen in de Flora studio’s in Portland. Oldman beroert zijn vellen heel teder en de pedalsteel van Tucker Jackson weent ingehouden stille tranen terwijl de warme toetsen van Jenny Conlee-Drizos haar troosten en de bas van Freddy Trujillo rustgevend zoemt. Ook de songs zelf lijken zich vaak in het donker af te spelen.

Zo zingt Boone in opener Calling In: “Darkness ain’t such a hard road if we don’t go down it alone” en wordt de protagoniste van Colfax Avenue (door Playboy ooit "the longest, wickedest street in America” genoemd) ‘s nachts gewekt om iemand te gaan zoeken. Wie het is kom je slechts mondjesmaat te weten, maar ondertussen volg je wel de gedachten van de vrouw en haar kritiek op de maatschappij.

Ook The Oil Rigs At Night spreekt voor zich over het tijdstip waarop de hartverscheurende scheidingsballade zich afspeelt en openingszinnen van de smeekbede Wichita Ain’t So Far Away en het opstandige I Won’t Slip Up zijn duidelijk. Respectievelijk zijn dat: “Come back tonight” en “It’s Friday night”.

Ook aardrijkskundig hebben heel wat nummers iets gemeen. Ze spelen zich allemaal af in het noordwesten van de Verenigde Staten. Niet toevallig is Portland de thuisbasis van de band. Verder dan Denver (Colorado) en Wichita (Kansas) trekken we niet, tenzij misschien in State Line waarin een vrouw zichzelf voor het hoofd slaat omdat ze nooit ontsnapte aan het leven dat voor haar was weggelegd.

Maar..., uiteindelijk komt de zon op in afsluiter 82nd St.. Ook figuurlijk. Boone recht de rug en laat alle mislukkingen en mislukkelingen achter zich. Het water van de noordelijke, Stille Oceaan blinkt en hoop daagt aan de einder. Wat overblijft is een prachtplaatje.

The Delines spelen op 14 november in Café Den Trap in Kortrijk en komen de dag erna ook langs in de Coffee & Vinyl in Antwerpen om het laatste boek van Vlautin te promoten.

26 oktober 2014
Marc Alenus