The Dismemberment Plan - Uncanney Valley

Partisan Records

The Dismemberment Plan maakte er altijd al een sport van om de poten vanonder de eigen stoel te zagen. En dat is twaalf jaar na hun vorige album niet anders. Dat noemen wij dan consequent zijn.

The Dismemberment Plan – of D-Plan zoals de band liefkozend genoemd wordt door de fans – werd in 1999 buitengegooid bij Interscope Records, bracht toen de plaat Emergency & I uit en werd prompt door Pearl Jam meegenomen op tournee. In 2001 kwam hun plaat Change uit. De fanbasis groeide nog meer, mede dankzij een tournee met Death Cab For Cutie. Het antwoord van de band was een split.

De voorbije tien jaar nam hun cultstatus steeds grotere vormen aan. De band was tussen 1993 en 2003 niet in een muzikaal vakje te steken, maar de scherpe teksten, de puntige gitaren en het drumwerk van Joe Easly konden onder de kenners steeds meer op bewondering rekenen.

Om dan, twaalf jaar na datum, een reünieplaat uit te brengen moet je oliedom of heel moedig zijn. Want het is duidelijk: de nieuwe plaat zal niet bijdragen aan die cultstatus. Fans van vroeger lusten ze niet en hebben geen boodschap aan een volwassen versie van hun culthelden, ook al schuiven ze zelf ook op richting middelbare leeftijd.

The Dismemberment Plan is noch moedig, noch dom. Ze hebben gewoon overal lak aan. Eén van hun songs heet waarschijnlijk niet geheel toevallig Let’s Go To The Dogs Tonight, wat zoveel betekent als: laat ons maar minder succesvol worden. En toch: The Dismemberment Plan blijft ongrijpbaar en dus ook interessant door de indringende stem van zanger Travis Morrison, de geheel eigen sound en “vervelende”, metaalachtige geluidjes zoals in Mexico City Christmas en Waiting, de eerste single.

Wij hadden eerder gekozen voor Invisible, dat start met een sample van Hideki Togi and Iwao Furusawa. Het is een geslaagd nummer waarin zowel de tekst als de muziek de aandacht van de luisteraar opeisen: “Now I’m biting my nails and I’m calling it diner” en “It’s the afterparty for the afterparty for the afterparty and I don’t know nobody” zijn maar twee zinnen ter illustratie.

Helaas zitten er ook onbegrijpelijke en zelfs belachelijke teksten verscholen in ‘Uncanney Valley. In het beste geval ontfutselen die je een glimlach, in het slechtste geval haak je hierdoor af. Check White Collar White Trash maar eens en je begrijpt wat we bedoelen.

Het slotnummer vat deze plaat perfect samen. The D- Plan gaat misschien ten onder met deze plaat, maar het zal dan wel met veel plezier gepaard gaan. “When I say “what the” you say “hell””: What the hell!