The Dream Syndicate - How Did I Find Myself Here?
Anti Records
Wij hebben een soft spot voor The Dream Syndicate. En de nieuwe plaat maakt alweer duidelijk waarom.
'How Did I Find Myself Here?' is heel uitdrukkelijk geen trucje van een marketingfirma of zakenlui in businesspak, maar vooral het eindproduct van een lang schrijf-en werkproces van frontman-gitarist Steve Wynn en zijn bende.
Het in 2012 heropgerichte The Dream Syndicate schept op het nieuwe album een nieuwe wereld waarin ze met de energie en verbetenheid van weleer tekeergaan. Aan de basis liggen wat misantropische gedachten: dat het wellicht niets oplevert om als groep je allerbeste werk uit de mouw te schudden; dat het dezer dagen moeilijker dan ooit blijkt om platen aan de man te brengen; en dat het publiek er letterlijk niets om geeft.
Maar de groep trok alsnog richting studio's in Richmond om er haar eerste album in negenentwintig jaar in te blikken. Ze zijn ouder en vooral wijzer geworden, maar het spelplezier is gebleven. En het nieuwe materiaal overweldigt en overtuigt.
De hypnotiserende titeltrack piept en kraakt en brengt een spontane, lichtfunky toets aan alvorens te stranden bij psychedelische rock in het verlengde van The Doors. Elf minuten tijd vragen ze van de luisteraar en vrijwel elke seconde ervan is aanstekelijk. Het is duidelijk dat The Dream Syndicate niet tevreden is met een gemakzuchtig compromis. Het is eerder het bewijs dat Wynn en zijn maats nog steeds relevant zijn in een vreemde en lastige business. Misschien is dit zelfs een voorzichtige poging om hun John Coltrane Stereo Blues te evenaren.
Op de glorieuze, aan R.E.M. refererende opener Filter Me Through You valt eigenlijk niets af te dingen. Dit is een prachtige song over verlies, afscheid nemen en het verloop der tijden. Glide gooit met een memorabele melodie het album open: "I may never get higher / I don't have to come down". In de intro hoor je een echo van Neil Young & Crazy Horse, maar let vooral op de strakke ritmesectie en surf mee op de feedbackende gitaargolven. En per luisterbeurt wordt die song enkel maar beter.
Out Of My Head is woester en trekt zich op aan een joekel van een gitaarriff, die naar Velvet Underground en The Stooges verwijst. Het oerinstinct van de rock-'n-roll is duidelijk nog steeds aanwezig. Alles moet eraan geloven.
80 West is een knipoog naar Pixies en wordt gevolgd door een verhalend en dromerig, zelfs lieflijk Like Mary, waarin de elektrische gitaren even mogen uitrusten en Wynn mag bewijzen dat hij een uitstekend songschrijver is: "As soon as the pills kicked in / she decided to go for a drive / like Mary".
The Circle is een rondje rocken als de beesten, waarna die uit de kluiten gewassen titeltrack voorbijkomt om te besluiten met Kendra's Dream, misschien wel één van de allerbeste nummers die de groep ooit op een album stanste; een oplawaai die de luisteraar helemaal vloert: "It's a beautiful dream".
'How Did I Find Myself Here?' is een moderne rockklassieker en een stevige mededinger naar de Grote Prijs Album 2017.
The Dream Syndicate presenteert het album live in het Depot (Leuven) op 3 november.