The Drums - Portamento

French Kiss Records

Vorig jaar was surfpop een rage. Bands die The Beach Boys overgoten met een pittig indiesausje schoten als paddenstoelen uit de grond. Jammer genoeg kunnen paddenstoelen op termijn hele funderingen doen instorten en dat is wat nu lijkt te gebeuren met het eens zo verfrissende geluid.

The Drums braken vorige zomer door met hun gelijknamige debuutalbum. In 2009 werden ze door de internationale muziekwereld getipt als dé revelatie van 2010. Hitsingle Let’s Go Surfing sloeg in als een bom en werd (bijna tot vervelens toe) gebruikt voor reclames en programma’s. Dat veel van de nummers op de plaat gebaseerd waren op hetzelfde off-beatritme viel op het eerste gehoor niet op en werd hen nadien toch snel vergeven. Het was zomer en we wilden inderdaad allemaal gaan surfen.

'Portamento', het tweede studioalbum van de jonge New Yorkers, verteert minder gemakkelijk. De eens zo vernieuwende sound klinkt na vijf nummers zelfs vervelend. De meerstemmige zanglijn gaat als een oneindig golvend landschap aan je voorbij en maakt je bij wijlen ook misselijk. Ze lijken niet te beseffen dat hun vaatje is leeggetapt en dat goede bands zichzelf steeds heruitvinden. Evolutie heet zoiets. Het is dan ook vrij ironisch dat Portamento volgens de band een overgang symboliseert. De bevestiging dat ze aan het begin van de zomer bijna waren gesplit omwille van stilistische meningsverschillen, verklaart misschien de ogenschijnlijke laksheid die in het album weerklinkt.

De eerste, nieuwe single, Money, wordt gevuld met inspiratieloze lyrics, eindeloze herhalingen en te veel uhu’s en aha’s. Het enige nummer dat enigszins anders klinkt, dankzij het gebruik van nineties-elektro, is Searching For Heaven. Het sobere, experimentele aspect had een lichtpunt kunnen zijn, maar de onvaste en soms ronduit valse vocals van Jonathan Pierce ondermijnen het hele nummer en doen je zelfs twijfelen aan zijn talent tout court.

Ook Hard To Love begint veelbelovend met een elektronisch deuntje, maar wederom wordt de kans om iets origineel te doen niet benut. Zoals in bijna elk nummer op de plaat worden leemtes tergend lang opgevuld met geneurie en gehum. Je kan de plaat integraal afspelen en nauwelijks opmerken dat het ene nummer overgaat in het andere.

De schijnbaar onschuldige kinderziektes uit het debuutalbum, die we maar al te graag met de mantel der liefde bedekten, lijken om te slaan in een chronische aandoening. Kortom, zelfs The Drums kunnen deze triestige zomer niet in schoonheid doen eindigen.

The Drums speelt op 15 september in de Botanique.