The Drums - The Drums

Moshi Moshi

Ze hebben ons hongerig gemaakt met een frisse ep en ze hebben ons hoofd zot gemaakt met meer trompetgeschal dan goed kan zijn voor een groepje dat eigenlijk nog niks bewezen had. Nu is de debuutplaat er. Voor wie wel wat beters te doen heeft dan recensies uit te lezen alvast de conclusie: echt wild worden we er niet van.

De hit en de aanleiding voor zoveel lawaai is Let's Go Surfing, nummertje drie. Het zorgt geheid voor joligheid op uw volgend barbecuefestijn naast die andere meefluiter van Peter Bjorn & John en het is een van de weinige echte uitschieters.

De rest van het album is minder lichtvoetig en stemt niet meteen vrolijk. Zoals bij Morrissey posters van James Dean aan de muur hingen is het waarschijnlijk dat bij zanger Jonathan Pierce posters van Morrissey zijn slaapkamer versier(d)en.

Het muzikale resultaat daarvan is een met synthesizers en meezingbare refreintjes opgefriste versie van The Smiths. Die laatsten hadden evenwel geniale songs en teksten die je als een betere poëziebundel kon publiceren.

Bij The Drums wordt de weltschmerz in de vorm van catchy popsongs gegoten, die iets té gretig de oren willen behagen. Met nog een jaartje rijpen hadden sommige songs vast voldoende karakter kunnen opdoen om voor grand cru door te gaan, maar nu blijven ze steken op het niveau van een betere tafelwijn.

Gelukkig zijn er een paar uitschieters die de plaat toch nog enigszins de moeite van het beluisteren waard maken. Onze favoriet is For Ever And Ever Amen, dat de uit twee noten bestaande baslijn van Let's Go Surfing quasi volledig overneemt maar ergens in de buurt van een betere New Order song belandt. Dat klinkt misschien belegen maar dat is het dus niet.

It Will All End In Tears begint als een oefening in Joy Division-nummers schrijven maar draagt een voldoende eigen stempel om het niet als een flauw afkooksel van de hand te doen. De overige nummers zijn dikwijls niet slecht genoeg om over te slaan en niet goed genoeg om te herbeluisteren.

Ons koopadvies: de ep 'Summertime' die eerder uit kwam bevatte zeven nummers. Dat was er al één te veel maar je kreeg er wel het hilarische Don't Be a Jerk, Johnny bij. Koop dat en ga eens zien naar hun optreden op Pukkelpop. Dat zal, getuige hun concert op Les Nuits Botanique, beter te genieten zijn. Daarna mag u hen tot nader order weer vergeten.