The Earlies - The Enemy Chorus

679 Recordings

In de bijgevoegde bio wordt vermeld dat de NME deze plaat een tien op tien heeft gegeven. Maar voor u zich zuchtend naar het volgende verslag op deze fantastische site begeeft, lees nog even verder. Voor één keer kunnen wij het hype-creërend roddelblaadje dat de NME geworden is, bijtreden : deze CD IS een tien waard.

Hoewel hiermee uiteraard al de clou van dit bescheiden artikel werd prijsgegeven, willen wij toch even vermelden hoe en waarom we tot die conclusie zijn gekomen. 

Laat ons beginnen met de band voor te stellen. The Earlies bestaan voor de helft uit Britten en voor de andere helft uit Amerikanen. Dat leverde al een eerste album op met daarop schitterende nummers als One Of Us Is Dead en The Devil’s Country, nummers waarin al veel aandacht werd geschonken aan details. Maar gezien het ging om een samenraapsel van eerder verschenen EP’s en singles was het geheel niet altijd even consistent.

‘The Enemy Chorus’ daarentegen is wel degelijk een geheel. En in dat geheel is er geen enkele zwakke schakel te vinden. O jawel, er zijn meer en minder toegankelijke nummers, liedjes die zich pas een weg door je stugge huid banen nadat je al een paar keer in het sop hebt liggen weken. Met No Love In Your Heart werd een ideale opener gekozen: het is een lied dat je bij de ballen pakt, dat je meesleurt, dat je nieuwsgierig maakt: dat intrigerende begin, die cello die overgaat in synthesizers, die tot in de puntjes verzorgde percussie, een mens krijgt van minder een krop in de keel. En zo staat er veel meer lekkers op dit kleinood.

Iets moeilijker, maar daarom niet minder lekker voor wie het geduld weet op te brengen, is Gone For The Most Part, een stukje instrumentale kamermuziek annex soundscape dat fungeert als rustpunt op de plaat en precies daarom zo geniaal is. Het zou de soundtrack kunnen zijn bij een Japanse samoerai-film, even minimalistisch, maar tegelijkertijd toch zo rijk van klank.

Verder wordt er geen tijd verspild.  De blazers van Foundation And Earth brengen de luisteraar terug met de voeten op de aarde met een song vol soul en doorleefdheid. Naar het einde toe word je alweer vastgenageld door een nummer als When The Wind Blows dat tot in je ziel doordringt om af te sluiten met het spannende instrumentale Breaking Point, dat met zijn Oosterse invloeden een waar muzikaal avontuur is.

Er wordt gemusiceerd met een breed instrumentarium gaande van dwarsfluit, blazers, cello en Hammond-orgel (dat iets minder vaak aan bod komt of tenminste beter gemaskeerd wordt dan in het debuut) tot klassiekers als piano, gitaar en percussie.

Soms romantisch (Little Trooper), soms grappig (het einde van Burnt The Liars is een schitterende verwijzing naar een Beatles-klassieker, aan u om te ontdekken de welke), maar altijd to the point is dit een album waar liefhebbers van Flaming Lips, Mercury Rev en pakweg Sigur Ros hun hartje kunnen aan ophalen.