The Emerald Dawn - Searching For The Lost Key

World's End Records

Oorspronkelijk geformeerd in het Schotse Edinburgh, verhuisden Katrina Jane (‘Tree’) Stewart en Alan Brian (‘Ally’) Carter later naar Cornwall. Drummer Thomas Jackson vervoegde daar het duo en zo werd The Emerald Dawn een trio op hun debuut ‘Searching For The Lost Key’. Verschenen in 2014, komt dit album pas nu op onze radar. En dat is geen dag te vroeg – ongeacht de tijd-ruimtedimensie waarin u vertoeft.  

Deze dame en heren houden er immers een geheim parallel universum op na. Hun muziek is een queeste naar de sleutel waarmee de deur naar die andere wereld geopend wordt. En tegelijk is het ook een nieuwe muzikale sleutel die ooit verloren ging in de menselijke kennis. Een soort Heilige Graal voor muzikanten dus.

Het openingsnummer Beyond The Wall is als een schatkaart. Het ontcijfert de route naar het tweede universum, dat zich achter de Muur bevindt. Een wand die onze realiteit scheidt van een andere en die men vindt in het meest archetypische van duistere oorden: het woud. Dit woud zit in ons hoofd: "Take a walk into the forest of your mind."

Daar openbaart zich een mystieke ervaring aan de toeschouwer: "Then through the branches when the light begins to dance, / You harmonize the song that takes you from your trance". Het roept echo’s op van het Yes-icoon Close To The Edge, dat eveneens vertrekt van een ecologische wereldvisie die de mens moet omarmen zodat hij spirituele verlichting bekomt.

De klaagzang in Buridan’s Lament maakt duidelijk dat de zoektocht niet meteen tot het verhoopte resultaat leidt: "Some paths are wrong, while others have gone, / Not any will do, but many are true and in sight". Dat klinkt als een oud, Grieks orakel dat het patent heeft op een uitgesproken dubbelzinnigheid. Die tweeledige houding vinden we ook in het instrumentale Shadow In Light, waar het clair-obscur ontstaat in de schemerzone tussen toetsen en gitaarpartijen. Een knap werkstuk en het beste op de plaat.

Het slotnummer geeft het verhaal een halfopen einde. Want wat zoeken we eigenlijk? Zoeken we een wereld van "Minds numbed by a cozy life, / A world of plenty and a world of strife"? Toegegeven, de moraal is een beetje gemakkelijk geformuleerd, maar is in de eenentwintigste eeuw niet minder pertinent: "It’s not the answer buying more and more / It won’t be broadcast on our widescreen TV".

Onze wereld moet loskomen van het ongebreidelde consumentisme, want enkel dan zullen we echt vrij zijn. De verloren sleutel geeft ons toegang tot deze geestelijke verheffing. Zo niet, dan zullen we onze aarde blijvend schade toebrengen, zoals ook Jon Anderson in Close To The Edge aanvoert. Enig geduld met deze hippiefilosofie mag de luisteraar dus niet vreemd zijn.

Maar het gaat vooral om de muziek. De drums klinken wat stereotiep, maar de toetsen (Stewart) en de gitaren en sax (Carter) zijn voldoende idiosyncratisch om te blijven boeien. Carters gitaren meanderen zoals in een psychedelische jam zodat ze reminiscenties oproepen aan Steve Hillage. Vocaal maken Stewart en Carter geen grootse indruk, maar hun verteltrant voldoet om het verhaal overtuigend te brengen.