The Epstein - Murmurations

PIAS

De nieuwe plaat van The Epstein werd ons door label PIAS aangekondigd als nieuw voer voor liefhebbers van Calexico, The Decemberists en Mumford & Sons. Twee bedenkingen daarbij: ten eerste vinden wij de spreidstand tussen Calexico en Mumford & Sons toch iets te groot. En ten tweede horen we het er niet echt in. The Epstein laat op hun nieuwe plaat ‘Murmurations’ meer variatie horen dan Mumford & Sons op hun twee perfect inwisselbare platen. Mumford & Sons mag dan een aanhang hebben die exponentieel veel groter is dan die van The Epstein, soms is de wereld niet rechtvaardig. 

Maar laten we beginnen bij het begin. The Epstein is een vijftal uit Oxford wiens debuut ‘Last Of The Charanguistas’ alweer uit 2007 dateert. Dat het nieuwe album ‘Murmurations’ een zware bevalling bleek is dan ook een understatement. De opnames van ‘Murmurations’ namen veertien maanden in beslag en behelsden een zoektocht naar een nieuw geluid zonder hun eigenheid te verliezen. De heren wilden een groter en meer theatraal geluid met genoeg vindingrijkheid en variatie. En dat is hen gelukt ook.

‘Murmurations’ klinkt voller en gevarieerder dan zijn voorganger en de nummers zijn ook gewoon beter. De plaat start met Morning News, het meest uptempo nummer van de hele plaat en wellicht bedoeld als binnenkomertje voor die paar mensen die de band al kennen sinds het vorige album. Dat The Epstein tot veel meer in staat is blijkt uit Sophia Loren, vier minuten muzikale weemoed waarbij alles perfect in elkaar lijkt te vallen.

Zelfs met het tekstboekje bij de hand hebben we vaak het raden naar waar Olly Wills over zingt. Maar waar we het wel kunnen doorgronden. gaan de teksten over liefde, verdriet, verlies en toch ook een streepje hoop. Eigenlijk vatten ze het zelf samen in Another Band Has Gone met de regels “I know it’s a tale of love / but it ain’t so sad / if you listen it ain’t so sad / it might take you back to someone you once had”. Na verloop van tijd kan je ook het mooie zien in wat al afgelopen is.

Dat de tekst er niet altijd toe doet blijkt ook uit Between Dog And Wolf en Into Daylight, twee korte instrumentale tracks die niet uit de toon vallen naast de andere nummers. Hoogtepunten zijn het eerder vermelde Sophia Loren dat we nu al koesteren, het met verdriet doordrenkte I Held You Once en Ring On Her Finger dat van Iron & Wine had kunnen zijn.

‘Murmurations’ is geen meesterwerk en The Epstein is geen wereldgroep, maar er staat één meesterlijk nummer op (Sophia Loren) en genoeg aardige nummers om sympathie voor hen te kunnen opbrengen. En slecht wordt het nergens. Soms zijn we daar al blij mee.