The Faint - Doom Abuse
SQE Records
Van indie naar noise naar wave naar punk en de laatste jaren hebben de heren van The Faint zich een meer elektrosound gevormd. Iets waarmee ze op hun laatste drie albums bijzonder goed mee wegkwamen. Zo herinneren sommige onder u zich misschien nog hun explosief optreden in de Botanique uit 2008 waar ze toen hun album ‘Fasciinatiion’ voorstelden, een album vol elektropop getinte songs. Vandaag bestaat deze vijfkoppige band uit Nebraska twintig jaar en slagen ze er tot nu ruimschoots in om op ieder album ons te verrassen met hun veelzijdig geluid en energieke liveshows. Benieuwd of dit met hun zesde langspeler ‘Doom Abuse’ dezelfde richting uitgaat.
Openen doet ‘Doom Abuse’ bijzonder goed met de single Help in the head, een nummer waar de door elektro beladen synthesizers de hoofdrol opeisen. De krijsende en swingende zangstem van Todd Fink laten je uit je dak gaan mede dankzij de erg dansbare drumlijntjes en bijzonder goed getimede metal gitaarriffs. Een nummer waar de band zijn stempel drukt op het new wave geluid van vroeger met het geluid van vandaag. Ook Mental Radio en Evil Voices bedienen zich van dezelfde mix en werken perfect.
Een absolute favoriet is het rauwe Animal Needs waar Fink zich van zijn politieke kant laat zien, iets wat de zanger wel vaker doet op live optredens. Met de wooden “We don’t need soap/we don’t need straws/we don’t need software to tell us we’re lost.” He also tells us we don’t need toilets, so...shots fired, American Standard?” Is het niet anders, maar Fink loopt er ook niet de hele tijd mee te koop door er slechts fragmentarisch mee om te springen, waardoor de politieke boodschap behoorlijk subtiel overkomt. Het nummer is verder opgebouwd uit een rijk gearrangeerde productie dat aansluit bij het Depeche Mode-achtige geluid van op het vorige album ‘Fascinatie’.
Met Löss of Head en Dress code toont The Faint dan weer in staat te zijn om met zijn hype kinetische ritmes en funky geluid een volledige festivalweide aan het dansen te krijgen. Heel catch composities die lang blijven nazinderen en wat door zijn tijdloze mix van allerlei muziekstijlen zowel rockers, elektro liefhebbers als de hipsters zou kunnen aanspreken.
Verdere hoogtepunten vinden we op Lessons from The Darkness waar het stemgeluid van Fink een stuk rauwer aanvoelt en Unseen hand waar de productie zich meer in een indiejasje laat wringen door de aanwezigheid van het nodige gitaargeweld en vuile synthklanken.
Iets minder geslaagd is Salt in my room, dat ons niet volledig kan boeien door te veel in herhaling te vallen en door zijn te magere productie niet overeind blijft tussen de tal van avontuurlijke producties op ‘Doom Abuse’. Erg stoort dit niet want het is met zijn 2:19 minuten het kortste nummer van het album en dus zo voorbij voor je het beseft.
The Faint toont met dit album aan dat ze nog steeds over een spannend geluid beschikken en niet te vaak blijven hangen in hun ouder geluid. Opmerkelijk is dat deze band op ieder album steeds beter wordt. Een aanrader voor zij die met hun albums zijn opgegroeid en de muziekliefhebber die op zoek is naar iets fris. En voor zij die nog niet overtuigd zijn dat de klank van The Faint erg verschilt van hun beginperiode, beluister hun album ‘Media’ uit 1998 en je zult meteen bekeerd zijn.