The Feelies - Here Before

Bar None Records

Chords and Cords. Zelfs in 2011 werkt dat beproefde recept nog altijd. Een kabeltje inpluggen en een paar knisperende akkoorden aanslaan tot er een melodietje ontspringt. The Feelies onderdonderen ons weer met hun kristalheldere gitaargeluid op het soms wisselvallige, maar altijd eerlijke plaatje 'Here Before'.

Dertig jaar geleden schreven The Feelies mee aan de soundtrack van de jaren tachtig. Niet het alom gekende decennium van Duran Duran, Reagan en Madonna, maar een decennium dat daar parallel mee liep. Waar bands zoals Hüsker Dü, R.E.M. en Beat Happening zich net buiten het periferisch gezichtsveld van het grote publiek bevonden. De veelbesproken 'underground' voordat grunge en het internet die classificatie voorgoed zou gaan wegvagen.

Het debuutalbum 'Crazy Rhythms' van The Feelies uit 1980 bouwt een universum op vanuit twee akkoorden: het lijkt soms evenveel te refereren aan minimalistische, krauty componisten dan aan klassieke melodieuze rock.

Hun interpretatie van Everybody's Got Something To Hide Except Me And My Monkey van The Beatles vat die schizofrenie goed samen. De exotische percussie is het geheime, extra ingrediënt van het album en maakt van 'Crazy Rhythms' een eightiesklassieker die nu nog steeds fris in de oren klinkt.

Enter The Feelies anno 2011. De woodblocks en belletjes worden vaak achterwege gelaten en de jachtige urgentie van dertig jaar geleden lijkt grotendeels verdwenen. Hun nieuwe album ligt dan ook dichter bij hun tweede release: het gemoedelijkere 'The Good Earth' uit 1986. Een kabbelend nummer als Change Your Mind hadden The Feelies circa 'Crazy Rhythms' in drie minuten erdoor gejakkerd in plaats van nu in vier.

Titeltrack Here Before gaat nog een stapje verder en klinkt als een stoned neefje van Galaxie 500. De oersimpele akkoordenprogressies zijn hier wel erg doeltreffend. Daar draait het bij The Feelies altijd om: met zo min mogelijk middelen voor het maximaal effect gaan. Meestal met succes.

Time Is Right is half om half melancholie en hilariteit: lyrics vol Sturm und Drang, gezapig gezongen door een babyboomer. Het bandje speelt opnieuw in de garage, maar dit keer zijn het niet hun ouders maar de kinderen die komen vragen of het wat stiller kan. Papa antwoordt met een riffquote uit Friction van Television.

When You Know is dan weer nordic walking met Sterling Morrison en Lou Reed (of met Julian Casablancas en Albert Hammond Jr. voor de jongere lezers). Hier hoor je de New Yorkse hoekigheid van The Feelies duidelijk doorklinken. In Central Park staan een paar hippies op blokfluitjes te blazen.

Hoogtepunt is het afsluitende tweeluik On And On en So Far. On And On is Here She Comes van The Velvet Underground op een cafeïnekick. De melancholische afsluiter So Far begint met hetzelfde meditatieve belletje dat je op het album 'Double Fantasy' van John Lennon ook een paar keer te horen krijgt.

De thematiek van die plaat zit trouwens ook volledig in dezelfde lijn als 'Here Before': het gevoel om zoetjesaan richting "de herfst van het leven" te gaan. Op een paar nummers wint de banaliteit het van de sympathieke naïviteit. Toch zijn we blij dat Glenn Mercer en de zijnen niet voor de Harley en de maîtresse zijn gegaan, maar wel voor dit fijne plaatje