The Flaming Lips - The Terror
Bella Union
Gingen vooraf aan de creatie van ‘The Terror’: frontman Wayne Coyne scheidde na vijfentwintig jaar van zijn partner Michelle en multi-instrumentalist Steven Drozd ging door een helse periode als gevolg van een intussen bezworen drugsverslaving. Voeg daaraan toe dat de plaat werd opgenomen in het holst van de nacht, in de “sleepwalker’s dimension” volgens Coyne, terwijl voorganger ‘The Flaming Lips and Heavy Fwends’ werd afgemixt en je weet dat ‘The Terror’ geen vrolijke plaat zal worden.
De songtitels alleen al spreken boekdelen: The Terror; You Are Alone; Butterfly, How Long It Takes To Die; Always There, In Our Hearts;... En dan heb je de muziek nog niet gehoord. ‘Embryonic’ uit 2009 was al een grote stap terug in de richting van duisternis en experiment na de sublieme popexcursies die ‘The Soft Bulletin’ en ‘Yoshimi Battles The Pink Robots’ waren, maar de live-capriolen van de heren bewezen de laatste jaren nog steeds hun zin voor waanzinnige humor. Net als de vele geschifte remakes die ze maakten van klassieke rocklp’s, en de bizarre samenwerkingen op ‘Heavy Fwends’. Maar hier is alles desolaat en donker, moedeloos. En frivoliteit is nergens te bespeuren.
“Love is always something / Something you should fear / When you really listen / Fear is all you hear.” We horen het Coyne zingen op opener Look… The Sun Is Rising, een nummer dat wordt gedreven door een riff die doet denken aan Jean-Marie Aerts op een weerzinwekkende schoolreis doorheen Dante’s Inferno. De opkomende zon bracht zelden onheilspellender tijdingen.
Angst, eenzaamheid, machteloosheid en een wereld die van alle liefde is verstoken zijn thema’s die het ganse album lang terugkeren. Pulserende ritmes pompen etherische synthgolven schokkend de hoogte in, als vormden ze de soundtrack bij een documentaire over het nachtleven op de maan. Try To Explain koppelt daar een hartverscheurende akkoordenwissel aan in het refrein en bewijst dat de band het creëren van prachtige melodieën geenszins is verleerd.
You Lust is een dertien minuten durende, hypnotiserende krautrocktrack waarvan we bij de eerste luisterbeurten meenden dat ze hem gerust hadden kunnen schrappen. Nu lijkt het ons echter het orgelpunt van de plaat, een nummer dat de eindeloze duur van hopeloosheid tastbaar maakt. En de titeltrack biedt weinig troost: “We are standing alone / [...] We don’t control the controls.”
Coyne blijft er schijnbaar onbewogen bij en brengt de teksten vaak in zijn herkenbare falsetto, wat de nummers een ijle, huiveringwekkende sfeer meegeeft. De plaat sluit af met het dreigende Always There, In Our Hearts, dat enigszins zalft maar, tegen de verwachtingen in, nooit helemaal losbarst.
Wie van de Flaming Lips gekte en absurditeit verwacht zal met ‘The Terror’ van een kale reis terugkomen. En ook de fans van het poppier werk zullen hun gading hier nauwelijks vinden. Dit album is een vervreemdende psychedelische mokerslag, een kille dans met de realiteit zoals die zich soms van haar hardste kant toont. Een andere kant van de groep ook, maar voor wie er tegen bestand is, desalniettemin een meesterwerk.