The Flaming Lips - With A Little Help From My Fwends

Warner Bros Records

The Flaming Lips blijven hobbygewijs de muziekgeschiedenis opnieuw interpreteren en ze beginnen met de grootste klassiekers eerst. In 2009 namen ze met de hulp van Henry Rollins en Peaches ‘Dark Side Of The Moon’ opnieuw op met wisselvallige reacties tot gevolg, want waar waren de gitaarsolo’s gebleven? Nu, vijf jaar later is het de beurt aan de Beatles-plaat ‘Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band’.  Bij hen wordt dat: ‘With A Little Help From My Fwends’. En dat is geen typfout.

‘Dark Side’ en ‘Sgt. Pepper’s’, twee platen die in elk lijstje steevast tot de beste platen aller tijden worden gerekend. Je kan je de vraag stellen of je die opnieuw moet opnemen, of je daar ooit iets mee kan winnen, of je die ooit in welke versie dan ook opnieuw kan opnemen zonder enkel maar kritiek te oogsten. Feit is dan wel weer dat al die kritiek The Flaming Lips geen zak kan schelen zolang ze hun eigen koers maar kunnen blijven varen.

Het heeft alleszins geen zin om beide platen te vergelijken, want The Flaming Lips wilde de klassieker van The Beatles niet naspelen, maar herinterpreteren. Deze keer hebben ze ook de hulp ingeroepen van meer vrienden, alleen al op Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band spelen My Morning Jacket, Fever The Ghost en J. Mascis mee. Dat titelnummer duurt nog geen drie minuten en lijkt uit drie afzonderlijke ideeën te bestaan die afzonderlijk van elkaar dan wel enig potentieel bezitten, maar in combinatie als een tang op een varken staan.

Voor hun intro van With A Little Help From My Friends kunnen we dan weer niets anders verzinnen dan ketelmuziek en ook in wat nadien volgt, willen ze te graag en te veel. En dan lijken ze wel tot bedaren te komen. Getting Better is aangenaam, She’s Leaving Home is niet langer de prachtige ballade die het op het origineel was, maar zou, als MGMT het vandaag zou uitbrengen, op gejuich onthaald worden. Being For The Benefit Of Mr. Kite! Blijft even geflipt, maar wordt een stuk minder beluisterbaar in de versie van The Flaming Lips en de overstuurde stemmen en bliepjes in When I’m 64 hadden niet gehoeven, maar het geheel blijkt beluisterbaar.

Gek genoeg is het enkel en alleen bij Lovely Rita met de aanwezigheid van Tegan & Sara en in de nummers waar Miley Cyrus aan meewerkt (een naam waar wij in eerste instantie alleen maar “Wat komt die hier zoeken?” bij konden denken) dat het grote potentieel van het project hoorbaar wordt. Gedurende de gehele intro blijft Lucy In The Sky With Diamonds – met Miley Cyrus en Moby - dicht bij het origineel tot er iets losbarst waarvan we ons zouden kunnen voorstellen dat bij The Beatles anno 2014 op goedkeurend geknik zou hebben kunnen rekenen.

Dat kunstje doet Miley zowaar nog een keertje over en zowaar met A Day In The Life, wat volgens ons nog altijd één van de beste nummers ooit is. Na twee minuten maakt het zo’n koerswijziging dat het op de tekst na niet meer herkenbaar is als A Day In The Life. Miley Cyrus heeft het nummer zich tot onze eigen verrassing eigen gemaakt en doet het klinken als iets dat Alt-J met graagte zou sampelen op hun volgende plaat.

Feit is dat ons hart blijft uitgaan naar het origineel, al klinkt die plaat anno 2014 niet meer zo grensverleggend als ze in 1967 geklonken moet hebben. Dat is de grote verdienste van The Flaming Lips en hun ‘With A Little Help From My Fwends’: ze doen ons weer beseffen dat ‘Sgt. Pepper’s’ bij zijn verschijnen een moeilijke plaat was zoals ‘Fwends’ dat nu is.

Een moeilijke plaat en niet eens half geslaagde plaat, maar de punten voor durf, die krijgen ze van ons.